Aparecium { dutch harry potter fanfiction }

25. Leugens

Professor Sneep had me meegenomen naar zijn toverdranken-lokaal. De deur had hij op slot gedraait en vervolgens was hij achter zijn bureau gaan zitten.
Ik daarintegen leunde ongemakkelijk met mijn billen tegen een tafeltje, maar bleef verder staan met mijn handen onhandig over elkaar gekruist.
'Goed,' begon Sneep. 'Gruzielementen. Voorwerpen met een stukje van iemands ziel erin.'
Zijn elleboog had hij op tafel gezet en bedachtzaam legde hij zijn hoofd in zijn hand.
'Ik heb nog nooit over een menselijk gruzielement gehoord,' gaf professor Sneep toe. 'Je vader zal vast veel geëxpirimenteert hebben.'
'Hoe weet u ervan?' piepte ik zachtjes.
Sneep glimlachte flauwtjes. 'Je vader heeft het me zelf verteld. Maar maak je geen zorgen; ik vertel hem niet dat jij het weet. Of Narcissa.'
Er viel een enorme last van mijn schouders. Of eerder een lading bakstenen. Opgelucht haalde ik adem en slaakte een diepe zucht.
'Maar er zijn meer dingen die jij én ook Narcissa niets van af weten.'
Mijn opluchting verdween als sneeuw voor de zon en een beangstigend gevoel bekroop mijn lichaam.
Ik beet op mijn onderlip en keek naar mijn doffe, zwarte schoenen.
'Er is je verteld dat Bellatrix Van Detta je moeder is, is me verteld geworden,' ging Sneep verder. 'Maar ook dat is niet waar.'
Woorden leken niet meer uit mijn mond te komen, maar volgensmij had professor Sneep niet anders verwacht. Ik bracht enkel een verwarde 'eh' uit. Ik wist niet of ik hier blij mee moest zijn of moest vrezen voor wie dan wél mijn andere ouder was.
'Ik heb rituelen bijgewoont waarmee je vader een kopie van zichzelf probeerde te maken,' zei professor Sneep zacht. 'Geen enkele keer lukte het. Er ontstonden alleen maar misbaksels die hij vervolgens weer doodde, vlak nadat hij de schepsels tot leven had gewekt. Het waren monsters. Ze waren stuk voor stuk mismaakt. Er stak een kleine hand met maar één vinger uit het hoofd en er groeide een voet uit de buik. Sommige hadden zelfs geen huid.'
'Dus het waren een soort Orks, maar dan nog lelijker?' vroeg ik. Ik probeerde professor Sneep's verhaal zo goed mogelijk te volgen, maar hij leek niet te begrijpen dat ik het over de monsters uit de boekenseries had van J.R.R. Tolkien, de schrijver van Lord of the rings en The Hobbit.
'Dreuzel-boeken,' legde ik hem uit.
Hij rolde met zijn ogen en pakte toen zijn verhaal weer op. 'Toen las hij over een ritueel. Een offerritueel.'
Peinzend keek ik in de donkere ogen van professor Sneep die me onderzoekend bekeken.
'Het ritueel moest als volgt werden uitgevoerd: Wanneer je vader een persoon aan de aarde zou offeren, enkele druppels van zijn eigen bloed zou schenken aan de aarde en daarbij een bepaalde ceremonie bij zou uitvoeren, zou er een mens uit de aarde ontstaan. Zíjn eigen mens. Je vader was verrukt bij het idee van zijn eigen slaaf, maar zelfs nog meer bij het idee van een mens die rondliep met een stuk van hém. Nadat hij het ritueel zorgvuldig had door gelezen moest het natuurlijk direct gebeuren,' zei professor Sneep op een lichte geërgerde toon. 'Onduld is ook een zonde,' mompelde hij daar zachtjes na.
'Mijn vader heeft wel meer zondes begaan dan alleen onduld,' snoof ik afkeurend.
Professor Sneep knikte langzaam en sprak toen weer verder. 'De mens zou binnen drie dagen een voltooid zijn. Je vader had er alleen niet bij stil gestaan dat het geen volwassen mens zou zijn, maar een kind. Een baby.'
Ik, dacht ik. Even zag ik de neppe zombies uit een animatiefilm, die ik altijd met mijn Dreuzel-vader keek, voor me, die uit de grond kropen. Zou ik ook zo uit de grond zijn gekropen?
'Je vader wist niet wat hij nu nog met je aan moest, dus nadat hij een Gruzielement van je had gemaakt, gaf hij Lucius Malfidus de opdracht om je ten vondeling te leggen bij die Dreuzels waar je bij bent opgegroeid. Mij werd op gedragen om een goed stel ouders voor je vinden.'
Dus professor Sneep had mijn ouders uitgezocht. Een beetje overwelmt met dit nieuws zette ik mijn armen tegen de tafel zodat ik mijn wankele evenwicht niet zou verliezen.
'Wie heeft hij geofferd?' vroeg ik schor.
'Geen idee,' zei professor Sneep schouder ophalend. 'Een of ander jong heksje van een jaar of achttien.'
'Waarom moest er uberhaupt iemand geofferd bij worden?' piepte ik. Ik was overstuur, maar niet alleen omdat ik uit een of ander ritueel was geboren, ook vanwege het feit dat iemand daar zijn leven voor had moeten geven. Diegene werd nu niet eens meer word herinnert en werd alleen nog maar beschreven als 'een of ander heksje van een jaar of achttien'.
'Omdat,' zei Sneep zo kalm mogelijk ,' voor alles een prijs betaalt moet worden. Wanneer iemand z'n leven werd ontnomen kon er alleen maar een nieuw gecreërt worden. Toen je vader het meisje aan de aarde schonk kon uit haar vlees en haar leven jou gevormt worden.'