Aparecium { dutch harry potter fanfiction }

27. Ochtenddauw

(Avril Lavinge - My Happy Ending)

-

Ik schraapte luidruchtig mijn keel toen ik Harry richting het bos zag lopen, met de bevende Marcel naast zijn zijde. Ik had een beschut plekje weten te vinden achter een struik, waardoor ze me waarschijnlijk niet hadden opgemerkt als het gorgelende geluid afkomstig uit mijn keel niet zo verdacht menselijk had geklonken.
Harry kwam tot stilstand en scande met zijn groene ogen, die zich verscholen achter zijn ronde brilletje, de omgeving.
Ik kwam achter de struik vandaan, waardoor Harry me meteen opmerkte vanwege het geritsel dat ik veroorzaakte.
Hij beende naar me toe, met Marcel op zijn hielen.
Harry had donkere kringen onder zijn ogen waardoor zijn gezicht mager leek en zijn wangen ingevallen oogde. Zijn haar hing sluik en warrig langs zijn bleke gezicht, alsof hij zo uit bed was gestapt. Zijn brilletje had hij waarschijnlijk vluchtig en tamelijk scheef op zijn neus gezet. Hij gaf me de indruk dat hij niet in een spraakzame bui was, maar als hij ook maar enige interesse had in het stoppen van Voldemort, moest hij wel met me onderhandelen.
Marcel toorde boven Harry uit, die vrijwel klein van stuk was, en glimlachte nerveus naar me.
Hij, in tegenstelling tot Harry, had zijn ietwat lange haar netjes naar achter gekamt. Ik dacht een glimp van een glinstering op zijn voorhoofd op te vangen, alsof hij zweette. Zijn bolle wangen kleurde rood door de ijzige wind die door het bos dwaalde.
'Amiya,' klonk Harry's vermoeide stem, toen hij me had bereikt. 'Mag ik vragen waarom je me zo nodig wilden spreken, in het Verboden Bos, op zo'n vroeg tijdstip?'
Hij keek me doordringend aan. Ik zette mijn handen in mijn zij en wierp hem een verveelde blik toe. 'Er zijn op dit moment belangrijkere dingen dan jouw slaapgebrek,' wierp ik hem vinnig toe.
'Hoi, Amiya,' mompelde Marcel, die naast Harry was komen staan. Hij keek gegeneert naar de bebladerde grond en wiebelde met zijn knieën zenuwachtig heen en weer.
'Hallo, Marcel,' begroette ik hem zo vriendelijk mogelijk, maar mijn vriendelijkheid leek zich te willen verstoppen achter irritatie, omdat ik nog steeds mijn ogen op Harry had gericht.
'Marcel vertelde me dat je van de Strijders van Perkamentus afwist. En dat je gewillig bent ons te helpen.' Hij leunde achteloos tegen een dikke stam van een boom en trok zijn wenkbrauw op. Zijn bovenlip had hij lichtjes omhoog getrokken, terwijl er ook een grijns om zijn dunne lippen speelde. 'Ik wil wel eens graag weten waar jij ons mee van dienst kan zijn, Gray.'
Marcel kauwde op zijn lip en keek verwachtingsvol naar de lucht, alsof er opeens een draak aan zou komen vliegen die hem ver weg van hier zou nemen.

De strijders van Perkamentus, dacht ik. Dus zo noemt hun clubje zichzelf. Had Perkamentus überhaupt enig idee dat ze zichzelf naar het schoolhoofd hadden vernoemd? Maar dat was nu de onbelangrijkste zorg die ik aan mijn hoofd had.
'Goed. Beloof me dat je naar me zal luisteren en niet over me oordeelt totdat je alles hebt gehoord, stem je daarmee in?'
Toen Harry langzaam knikte, schraapte ik mijn keel en maakte een begin aan mijn verhaal.
Ik had 's nachts wakker gelegen en erover na gedacht hoe ik zoiets zou brengen. Ik had zorgvuldig nagedacht over ieder woord, waarop ik op de conclusie was gekomen dat het niet uitmaakte met hoeveel metoniemen ik de werkelijke betekenisheid ook zou verzachten, het kwam allemaal op hetzelfde neer. Ik kon er met geen enkele omweg omheen draaien, dus waarom zou ik dan daar mijn moeite in steken?
'Afgelopen vakantie is de waarheid wat mijn familie betreft boven water gekomen. De mensen, de dreuzels, waar ik ben bij opgegroeit, bleken niet de ouders te zijn als voor wie ik ze beschouwde.' Mijn stem haperde even, nam even pauze. Ik keek naar Harry's verwarde, maar gefrustreerde gelaatstrek en naar hoe Marcel bezorgd, maar aandachtig aan mijn lippen hing.
'Met het kerstbal in Villa Malfidus, waar ik als gast was uitgenodigt om Draco te vergezellen, bleek mijn werkelijke vader heer Voldemort te zijn.' Zo, het ergste had ik al over mijn lippen gekregen. Al betwijfelde ik of ze het wel goed hadden verstaan omdat ik het zo vluchtig had gezegt. Weer pauzeerde ik even, omdat de schok op de gezichten van beide jongens duidelijks leesbaar was. Hen gezichtsuitdrukking verklaarde dat ze me heel goed hadden verstaan.
'Hij nam me mee naar het huis van zijn voorouders, de Mergels,' vervolgde ik. 'Daar werd me verteld dat mijn moeder Bellatrix van Detta was. Mij kwam ter oren dat die zekere informatie onwaar was. Voldemort had me met een ritueel, waarbij hij een ander van haar leven moest beroven, mij uit de aarde gecreeërd. Met dat ritueel besloot hij mij voor een ander doel te gebruiken dan dat ik zijn persoonlijke slaaf zou worden. Ik was tot slot nog maar een baby.
Mijn zogezegde vader heeft er geen vermoeden van dat ik hiervan op de hoogte ben, dus heb ik liever dat jullie dit voor ons houden.