My Personal Assistant

Chapter 23

(MPA : Yherinah)

"Yheri..." tawag ni Calix. Papapasukin ko ba siya? Is this the right time to tell the truth?

"Come in." Pumasok siya at umupo sa tabi ko. Medyo malayo naman ang agwat namin sa isa't isa.

"Hmm... I'm sorry to hear that." he apologized.

"No need. It's okay. Alam ko naman na darating talaga ang araw na ito, ang malalaman n'yo ang totoo tungkol sa pagkatao ko."

"Can I ask?"

"Sure, what is it?"

"Cousin mo siya? Bakit sinabi mo kanina ay hindi?" tanong niya.

Siguradong naguguluhan siya. "Long story." wika ko na lang.

"It's okay. Did you know, sila ang may-ari ng World of Art."

Ha? Ano-ano lang ba talaga ang narinig niya kanina? Sa palagay ko, mukhang yung huling mga sinabi ko lang ang narinig niya. "Yes, I know..."

"You know, that's the company I mentioned when we were at California. I ask mom na mag invest don, kaya nga nakapunta tayo ng California."

"Kaya naman pala..." Happy to heard that. Mabuti naman at paunti unti ay nagkakaayos na sila.

"Thankful naman ako dahil natayo ang place na 'yon."

"Why?"

"Doon ko nakilala ang babaeng nag push sa akin na lumaban at huwag sumuko. 12 years ago."

What?? doon din niya nakilala ang babae na gusto niya? Small world ha.

"True??? same..."

"Talaga? haha. I still remember that day. That day is my birthday."

"I don't remember na yung akin eh. Tagal na rin kasi."

"You want to go there?" aya niya.

"Hmm...sige ba."

I didn't expect too na sa daming company ay yung company pa namin ang kaniyang tinutukoy. I'm so thankful too.

Kinabukasan ay pagod na pagod ako, hindi ko alam kung bakit, ang natatandaan ko wala naman akong ginawang mabibigat hays. Dala pa rin kaya 'to ng byahe?

"Yherinah..." tawag ni Calix. Bakit ba siya tawag ng tawag.

"Bakit?" sigaw ko rin. Nasa kusina ako para magluto ng amusalan namin.

"Tara..."

"Wait lang, nagmamadali naman masyado."

Ano ba kasing meron sa labas at nagmamadali siya. Napatulala na lang ako sa nakita ko. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko.

"Yheri..." nakangiting wika ni Caila.

Kotang-kota na ako oh! Bakit lahat sila lumalabas.

"Here." at umupo si Calix sa tabi ko. Nasa sala kami ngayon. Awkward lang masyado.

"Thank you." wika ni Caila. Hindi ako makapagsalita, sa bagay bakit ako magsasalita eh wala naman akong sasabihin sa kaniya.

"I'm sorry, Yheri..." panimula niya. "Pinagsisisihan ko lahat ng 'yon. Ang tanga ko nga dahil hinayaan ko na mawala yung best friend ko, na walang ginawa kundi kabutihan. I hope na mapatawad mo pa ako."

Hinayaan ko muna siya na magsalita bago ako magsalita. Ayokong maging awkward pa lalo. Para isang salitaan na lang din.

"Nasabi na ni Josh sayo diba? Sabihan mo agad kami para maipadala ko sayo ang susuutin mo. You can go with your friends." patuloy lang kaming nakikinig ni Calix.