Comatose, liskook

İki | Bu Evin Kuralları

İki | Bu Evin Kuralları

"İyi uykular"

****

Enseme giren yoğun sancı ile beraber acıdan alt dudağımı ısırdım. Kulaklarımı kısık sesli güzel bir melodi dolduruyordu. Bedenim hafifçe sallandığı için hâlâ yorgunluktan açılmakta zorlanan göz bebeklerimi zorlayarak yavaşça açtım... neredeydim ben?

İlk olarak karşımdaki cama baktım, gün doğmuştu. Yavaşça zihnim yerine oturmaya başladı... Tanrım, dün gece yaşanılanlar yeni aklıma geliyordu!

Boynumun izin verdiği kadarıyla sağıma döndüm. Peki... şu an giden bir arabanın arka sol koltuğunda oturuyordum. Gözlerim ilk olarak şöför koltuğuna kaydı. Lanet olası adam tam karşımda araba sürüyordu.

Kuruluktan kuruyan boğazımı ıslatmak adına yavaşça yutkundum. Sanki yutkundukça daha çok acıyordu canım. Ardından dudaklarımı araladım ve sesimi yüksek tutmaya çalışarak adama karşı bağırdım "HEY!" Sesim yüksek çıkmamıştı ancak bu sessiz arabada kısık sesimin büyük etkisi olmuştu. Adını bilmediğim o adamın gözleri ilk olarak dikiz aynasına kaydı, ardından dikiz aynasından yansıyan bana... bir anda bağırmaya çalışmam ile boynuma dayanılamaz bir ağrı girmişti. Belli etmemeye çalışarak sağ elimle yavaşça boynumu ovmaya başladım. O ise birkaç saniye bana bakıp tekrar yola odaklandı. Neydi bu şimdi?

"Sana diyorum seni lanet olası insan kılıklı adam kaçıran psikopat!" Ona karşı tükürerek ne konuştuğumu bilmeden birkaç kelimeyi birleştirip cümle olmayan kelime topluluğunu kurduğumda, aniden arabanın fren yapmasıyla öne doğru savrulmuştum. Boynumun bu ani hareket sonucu kendini belli etmesiyle beraber ağzımdan ufak bir inilti kaçmıştı.

Boynumu tutarak ağzımdan kendim duyabileceğim şekilde bir küfür savurdum. Ancak işler beklediğim gibi olmamıştı. Yine onu arkası dönük bana odaklanmış bir şekilde bakarken görmemle beraber tüm kelimelerim boğazıma dizilmiş bir şekilde ona bakakalmıştım. Cidden yüzünü tam olarak gördüğüme göre böyle daha çok ürkütücüydü...

İnce dudaklarını aralamasıyla beraber nedensizce nefesimi tuttum. Sanki her an beni öldürebilecek olmasından korkuyor gibi bir halim olmalıydı. Ancak gerçek şu ki maalesef cidden korkuyordum. Beni kaçıran bu psikopat her şeyi yapabilirdi... Birkaç saniye bekledikten sonra göz bebeklerini hafifçe boynumda gezdirip tekrar yüzüme çıkardı. Ardından tıslarcasına ürkütü bir şekilde cümlesini kurdu "Sana bu kadar rahat cümle kurma yetkisini veren oldu mu?"

Cümlesinden sonra uzun süredir konuşmamış olduğunu anlamıştım çünkü sesi fazla derin geliyordu. Uykulu gibiydi ve bu sesi nedensizce yutkunmama sebep olmuştu. Tekrar dudaklarımı aralayıp ona cevap verecekken bu sefer onun yutkunmasıyla beraber gözlerim hızla adem elmasına kaydı. Kendime içimden küfür ederek baktığım odağımı değiştirip gözlerimi tekrar yüzüne çıkardığımda yüzünde ufak bir tebessüm gördüğüme emindim ancak ona döndüğüm an tekrar yüzü buz kesmişti...

Bana bu kadar yakın olduğu için biraz ondan uzaklaşarak arka koltuğa sırtımı yasladım ve içimde kalan cümlemi nihayet dışarı salabildim "Ne istiyorsun? Para falan mı? Borç aldığım tefecilerin adamı mısın?" Bu kadar korkumun üzerine net çıkan sesime karşın şaşırmıştım ancak belli etmeden istifimi bozmadan cümleme devam ettim "Eğer konu para falansa-" cümlem araya onun girmesiyle bozuldu. Bana birkaç santim daha yaklaştıktan sonra ince dudakları arasından fısıltıyla konuştu "Her şeyi öğreneceksin ama ben konuyu açmadan senin beni sorguya alman iyi bir hareket mi sence? Bu ıssız yolun ortasında, şehir dışındayken... hm?"

Kendinden emin sesine karşın ne diyeceğimi şaşırırken, acilen bir cümle toparlamam gerektiğim kanısına vararak sakince tekrar dudaklarımı araladım. Eğer o böyle konuşabiliyorsa, bende sessiz kalmamalıydım. "Ne kadar ileriye gidebilirsin ki, düşün? Sonunda ödeyeceğin ağır bedeller olacak, kendine bu kadar güvenme" kurduğum cümleye açıkçası kendim bile şaşırmıştım. Kendim bu kadar iyi bir performansı iş görüşmelerinde bile sergileyememişken kaçırıldığım adama karşı korkusuz olmak beni daha çok güçlendirmişti.