Abducted By The Playboy

Chapter 17

Chapter 17

Parang biniyak sa sobrang sakit ang aking ulo paggising ko kinaumagahan. Dahan-dahan akong bumangon. Nahagip ng paningin ko ang isang basong tubig at isang tableta na nakapatong sa bedside table ko kaya agad ko iyong kinuha at ininom.

I know that my Dad is the one who put it there since he's been doing it for as long as I could remember, Everytime I get drunk I always wake up with water and tablets on my side.
He's so caring, he make me feel all the love that a father could give to his daughter. And if there's a possibility that he's not my real father, I would still ba grateful that he took care of me and love me as his own.

Pinilit ko ang sariling tumayo, pumasok ako sa banyo at naligo bago nakapag-desisyon na bumaba. May pasok kami ngayon pero masyado na akong late para pumasok, liliban nalang muna siguro ako upang makapagpahinga na rin.

Dahan-dahan akong bumaba sa hagdanan, dahan-dahan ang bawat hakbang na ginawa ko papunta sa kusina. Napalunok ako ng makita ko na ang likuran ni Daddy, nakaupo siya sa harap ng mesa nagbabasa ng dyaryo.

"Dad..." I uttered.

Nakita ko ang mabilisang paglingon ni Daddy sa akin, na tila ba hinihintay niya talaga na marinig ulit ang boses ko.

"Princess!" He beam.

"Good morning," I greeted when I couldn't find any words to say anymore.

"Good morning," tumayo siya ng dahan-dahan, mababakas pa nga ang pag-aalinlangan doon, na para bang hindi niya mawari kung tatayo ba siya o uupo.

Kinagat ko ang pang-ibabang labi bago ngumuso at naglakad papunta sa kanya upang yakapin siya.

"I'm sorry..." Saad ko at paiyak na.

"Shh, it's okay, I'm sorry too." Bulong ni Daddy at niyakap din ako ng mahigpit.

Naramdaman kong tumulo ang luha ko kaya mas lalo kong idiniin ang mukha ko sa kanyang dibdib uoang doon ibuhos ang lahat.

"Am I your daughter?" I ask while sobbing, hanggang ngayon ay hindi pa rin mawala sa isipan ko ang posibilidad na hindi niya ako anak, at hanggang ngayon andito pa rin ang takot pero mas gusto ko ring malaman ang katotohanan, lalo na at nararamdaman kong hindi lang ako ang nasasaktan dito, ganoon din si Daddy at nararamdaman ko 'yon.

"Yes, of course!" Without hesitation my Dad answered, I even heard him laugh a bit while answering me na tila ba hindi siya makapaniwala na pinagdudahan ko ang koneksyon namin.

"Like biological one?" I ask again, gusto ko lang talagang makasigurado.

"Yes, Princess. Why? Did you expect that you're adopted or something?" Hinimas niya ang buhok ko.

"I'm so, sorry Daddy." Sambit ko.

"Ahw, my princess is so cute." He laughed.

After that drama me and my Dad eat breakfast together, pinag-usapan din namin ang mga narinig ko noong nakaraang araw tungkol sa mommy ko. My Dad told me that my mom has been bugging him for a month saying that she wanted to take me to live with her and that's the reason why my Dad was too stress, aniyay natatakot siya na baka sumama ako kay mommy at iiwan ko siyang mag-isa.

"I won't leave you, Dad." Pang-aalo ko sa kanya.

"No matter what decision you make, I will support you." He said.

"I want to stay with you no matter what." I told him.

Noong mga panahong kailangan ko ng isang kalinga ng ina, Wala si mommy, si Daddy lang ang nandito sa tabi ko pilit ginagampanan ang dalawang role sa buhay ko. Naging ina at ama siya sa akin lahat ng mga bagay na dapat ay ang ina ko sana ang gumagawa ay ginawa ni Daddy, ginampanan niya lahat ng iyon, at hindi ako makapaniwala na lahat ng sakripisyo ni Daddy ay binalewala lang ni Mommy, matapos niya akong iwan at hayaan, matapos niyang talikuran ang obligasyon niya sa akin ay muli niya akong kukunin...bakit ngayon pa? Bakit ngayon pa na kuntento na ako sa buhay ko kasama si Daddy.