Abducted By The Playboy

Chapter 22

Chapter 22

Nakatulala lang ako habang nakatingin sa kawalan, kalmado na ako ngayon ngunit patuloy pa rin na naglalandasan ang mga luha sa aking pisngi, nakaupo ako sa  tabi ng higaan ni Daddy, kanina ko pa hawak-hawak ang kamay niya habang hinihintay siyang magising.

"Kumain ka muna," alok ni Jayson na na nakatayo lang sa gilid ko.

I shook my head and ignore him.

Hindi niya kasalanan na pinakiusapan siya ni Daddy na h'wag sabihin sa akin ang tungkol sa kalagayan niya, pero hindi ko pa rin maiwasang magalit sa kanya, he saw how much I treasured my Dad, he knows it all too well.

"Kanina ka pa hindi kumakain," malungkot niyang aniya.

I sighed and hold my Dad's hand more tighter instead and put it on my cheeks. He really look so pale, his lips are almost white as well as his skin, He seems like bloodless.

"Gising na Daddy, nandito na ako." I whispered while looking at him painfully. I suddenly miss his smile and laughter's. I wonder when will I see them again.

"Daddy, oh. Ako na ngayon ang gumigising sa 'yo...dati ikaw palagi ang gumising sa akin, Daddy, this is my first time waking you up...imulat mo naman ang mga mata mo, oh. And assure me for the last time that everything will be alright...that you'll gonna fight."

Narinig ko ang mahinang pagsinghap ni Jayson sa tabi ko. Naiiyak na rin siya habang nakatingin sa akin.

Kung sana sinabi niya lang ng mas maaga.

"Ariel, kumain ka na please." Sa gilid ng mata ko ay nakita ko siyang nagpunas ng luha.

"Saka na pag gising na si Daddy." Matamlay kong sagot.

Hinayaan lang ako ni Jayson, pero hindi niya ako iniwan, he just sat on one of the couch and stayed patiently.

Nakatulogan ko ang matagal na paghihintay at nagising lang no'ng maramdaman ko na may humahaplos sa buhok ko.

Dahan-dahan akong gumalaw upang tingnan kung sino ito, my heart immediately jump in glee when I saw that it was my Dad, he was looking at me so weakly.

"Daddy," tawag ko.

"Princess," mahina at halos pabulong niyang sambit.

"Are you okay? May masakit ba sa 'yo, Dad?" Aligaga kong tanong.

He chuckled, "I'm fine."

"I'm sorry if I didn't tell you about my situation, I just don't want you to be worried. Patawarin mo ako anak." Saad niya, "there are a lot of times when I want to tell you about my illness but every time I tried to...I always ended up backing off. Hindi ko kasi kayang makita ka na malungkot."

"It's fine, Dad. I understand." I said and hold his hands.

"Sana mapatawad mo rin si Jayson, Alam kong galit ka sa kanya ngayon dahil may alam siya at ikaw wala, sorry, ako ang may kasalanan no'n...i just ask him some favor, he's actually against this idea but still choose to participate because of his respect towards me."

Agad akong napalingon kay Jayson, nakahiga siya sa sofa at natutulog. marahil ay dahil sa pagod. Medyo naaawa rin ako sa kanya, masyado ko ata siyang pinahirapan kanina.

"Medyo nagalit nga ako..." I confess. "Kasi, Daddy. Ako 'yung anak niyo pero ako pa 'yong walang alam."

"Sana maayos niyo 'yan," Dad smiled, " I miss you." Saad niya.

Nanubig ang mga mata ko, "I miss you, pagaling ka Dad, ha." Naiiyak kong sambit.

"Yes, princess. Para sa 'yo," he wiped my tears. " 'wag ka ng umiyak, ayaw kong nakikita kang umiiyak."