[ Zawgyi ]
"ဆရာေလး အခုျပန္မွျဖစ္မယ္ ။
ေမွာင္ေနၿပီ မဟုတ္ရင္ေတာထဲကသားရဲေတြ
အစာျဖစ္လိမ့္မယ္။"
"ေနာက္ထပ္႐ြာဘယ္ေလာက္ မွမက်န္ေတာ့
ဘူးမလား .. "
"က်န္ေသးတယ္ ။ဒီနားက႐ြာေတာ္ေတာ္မ်ား
မ်ား႐ွိသလို ေတာ္ေတာ္လည္းေဝးတယ္ဗ်"
သူလက္မေလွ်ာ့ခ်င္ေသး ။
လူႀကီးေတြေတာင္အေမွာင္ထဲေနလို႔မျဖစ္လို႔
ျပန္ရမွာ ။ဘာဆိုဘာမွမသိေသးတဲ့ကေလး
တစ္ေယာက္ထဲသာဆိုဒီေတာေတြထဲဘယ္လို
မ်ားေနမလဲ .. စဥ္းစားၾကည့္႐ုံနဲ႔စိုးရိမ္စိတ္
ေတြပိုပိုျမင့္တက္လာတာပဲ။
"ဆရာေလး မနက္မွဆက္႐ွာလို႔ရပါတယ္။
အခုျပန္ရေတာ့မယ္။"
ေဂဟာမႈးလည္းျပန္ခ်င္ေနသည္ပဲ။
ေဂဟာမွာလည္းအႀကီးကဲေတြၾကာၾကာ
ေပ်ာက္ရင္ျဖစ္မေန၍သူေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ရ
ေတာ့တယ္ ။
မနက္လင္းၿပီဆိုရင္ေတာ့ ခ်င္းေအာကို
မေတြ႕ေတြ႕ေအာင္႐ွာမွာ။
_____________________________
"ဆရာေလး .. ဆရာေလး ."
ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ေအာ္ေခၚ သံ ။
ထမင္းစားေဆာင္ကိုသြားမယ့္ေျခလွမ္းေတြ
ရပ္တန္႔သြားတယ္ ။
ထိုကေလးေ႐ွ႕ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ရင္း
"ကိုကို႔ကိုေျပာစရာ႐ွိလို႔လား။"
ေခါင္းၿငိမ့္ျပတဲ့ကေလးမေလးကလက္ထဲက
အညိဳေရာင္စာအိတ္ေလးကိုေပးတယ္။
"ဒါက .. "
"ကိုကိုဆရာေလးအတြက္စာေရာက္ေနတာ
ေလ။"
"အင္း အင္း။ေက်းဇူးပါ ကိုကိုအခုပဲဖတ္
လိုက္မယ္။
ေန႔လည္စာေရာစားၿပီးၿပီလား။"
"ဟုတ္ ေစာနကေလးတင္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔
အတူတူစားၿပီးတာ"
"အင္း ဒါဆိုလည္းခနသြားနားေတာ့ ၿပီးရင္
အခန္းျပန္ၿပီးစာလုပ္ ဟုတ္ၿပီလား။"
ေခါင္းၿငိမ့္ျပကာထြက္သြားတဲ့ကေလးမေလး
က ျပန္လွည့္လာ၍ မ်က္ခုံးေလးပင့္တက္
ျပတဲ့ဆရာေလး ။
YOU ARE READING
အချစ်ဆုံး
Fanfiction"ကျွန်တော်နဲ့လက်ထပ်တဲ့အတွက်ခင်ဗျားကိုကျေးဇူးတင်ပါတယ်။" "နှစ်ဦးသဘောတူပါလေ။" "ကြၽန္ေတာ္နဲ႔လက္ထပ္တဲ့အတြက္ခင္ဗ်ားကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။" "ႏွစ္ဦးသေဘာတူပါေလ။"
