"Felix nasıl biriydi Hyunjin?"
Sorusunu yineliyor. Nasıl biriydi? Bilmiyorum. Ben, hiçbir şey hatırlamıyorum.
Hatırladıkladığım çoğu şeyin de doğruluğunu sorguluyorum.
İyiydim Hyunie. İyiydik, sen ve ben.
"İyi biriymiş."
Doktor anlayamadığından kaşlarını çatıyor.
"Ben onun hakkında hiçbir şey hatırlayamıyorum şu an açıkçası."
Başını sallıyor.
"Anlıyorum Hyunjin. Bu konuya daha sonra da girebiliriz. Son zamanlarda neler yapıyorsun peki?"
Öldürüleceğimi düşünüyorum. Zamanımın kalmadığını düşünüyorum.
İzlendiğimi düşünüyorum.
"Evden çıkmıyorum. Uyanık kalmamaya çalışıyorum genelde."
Doktor başını sallıyor.
"Uyuyunca sesler gidiyor mu?"
Gitmiyor. Gitmiyor. Gitmiyor.
Ben heeer daim Hyunjin ile beraberiim.
O benim en iyi dostum hahaha.
Hayır onun en iyi dostu benim.
Kes çeneni Felllix.
"Peki, çocukken neler yapardın? Seni ne mutlu ederdi, ne eğlendirirdi?"
Geçmiş. Geçmiş. Geçmişe dönmek ne kadar önemliydi? Ben geçmişten koşa koşa uzaklaşırken neden her yol geçmişime çıkıyordu?
"Biliyorum seni sürekli geçmişe döndürmemden rahatsızsın ama bana güven geçmişini geride bırakıp güzel günlerle buluşacağız."
Suratına ifadesiz, belki biraz suratımı buruşturarak, bakıyorum.
Hahahahahaha! Hyunjiiiin duydun mu, duydun mu? Güzel günler hahahahahah!
Hwang'ın bağıran sesi, Hyun'un ağlaması, Felix'in sürekli iyi olduğumuzu söyleyen sesi aynı anda zihnimde dayanılmaz bir acı oluşturuyor.
"Yeter!"
Aniden bağırmam ile doktor irkiliyor. Bense ağlamak istiyorum. Artık dayanamıyorum, tüm bu acının son bulmasını istiyorum.
Ben ilk defa var olmak istemiyorum.
Ölmek istiyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
save me from myself | hyunin
Fanfiction"benden geriye bir tek bu içi is karası sayfalar kalacak, onları da yakacaklar. yaksınlar."
