"Hwang Hyunjin?"
Karşımda adımı söyleyen genç adama boş gözlerle bakıyorum. Ruhumda sahip olduğum o koca deliğin derinliklerinde yankılanıyor sesi. Tanıdık, belki de öyle sanıyorum.
"Hukuk Fakültesi alt sınıf öğrencilerindenim. Kütüphanede sınavım için yardım etmiştin bana. Ah, üzgünüm. Hatırlamıyorsundur zaten, gevezelik ettim."
Titremelerim hafiften durulmaya başlarken ne çok konuşuyor bu çocuk diyorum. Sahi titremelerim nasıl duruluyor öyle?
Böyle çok konuşan bir sevdiğim vardı diye düşünüyorum sonrasında. Uzaktan çok sevdiğim biri. Çok uzaktan kalbime dokunan biri ama aynı zamanda çok da yakın. Adı... Adını hatırlamaya çalışırken çocuğu incelemeye devam ediyorum.
Nasıl unutabilirim bu yüzü?
Konuşmak için ağzımı aralıyorum ama sesim çıkmıyor. Tekrar kapatıyorum sonra.
Yang Jeongin.
Tabii ya. Yang Jeongin. Benim yavru çöl tilkim. Ufak bir tebessüm, varla yok arası, beliriyor yüzümde. Dikkatinden kaçmıyor ama o da tebessüm ediyor. Hep dikkatliydi zaten diyorum kendime.
"Yang Jeongin." diyorum zorla.
Daha bir büyüyor tebessümü. Güzel çocuk diyorum sonra. Ne çok konuşuyorum kendimle. Ona benzedim sanırım.
"Neden okulu bıraktığını bilmiyorum. Uzun bir zaman sonra seni tekrar görebilmek güzel."
Neden bıraktım?
Öleceksin.
Kaç ondan.
İnanma.
Etrafta gezinen gözlerim rahatsız hissetmesine sebep oluyor. Benden korkuyor. Hissediyorum. Ama benim ondan daha çok korktuğumu bilmiyor.
Hiçbir şey söylemiyorum.
Arkamı dönüp hızla uzaklaşıyorum ondan, elimdeki cüzdanımla.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
save me from myself | hyunin
Fiksi Penggemar"benden geriye bir tek bu içi is karası sayfalar kalacak, onları da yakacaklar. yaksınlar."
