save me from myself | hyunin

27

Kapıda biri var Hyunjin.

İçeri girsin ve ölelim ne dersin?

Sen ölmekten korkmadığını söyleyebilirsin ama beni buna inandıramazsın Hyunjiin. Aynı nefesi alıp veriyoruz.

Çalan kapıya doğru temkinli adımlarla ilerlerken bir yandan da Hwang'a söyleniyorum.

"Hyunjin? Evde misin?"

Jeongin'in uzun zamandır duymadığım sesini duymak o an oldukça iyi hissettiriyor. Belki de bir süre önce içtiğim doktorun değiştirmiş olduğu ilaçlarım da daha sakin olmamı sağlıyor olabilir tam emin değilim.

"Evet."

Eskisi gibi kapı ardından konuşmak buruk bir gülümsemeyi misafir ediyor dudaklarıma.

"Uzun zaman oldu..."

Derin bir nefes verdiğini duyuyorum. Son yaşadıklarımızın üstüne ilk defa iletişime geçiyoruz ve ne düşünmem ya da ne hissetmem gerektiğini tam olarak kestiremiyorum.

"Öyle."

Uzun cevaplar veremeyecek kadar sakinim.

"Seanslara devam ediyor olmana çok sevindim."

Bu hep böyle senin ne yaptığından haberdar mı olacak? Sence bu normal mi?

"Kurtulmam gereken sikik sesler ve sanrılarım var."

"Kurtulacaksın, ben sana inanıyorum."

Hyunie? Beni yine ardında mı bırakacaksın?

Dolu gözlerle bana bakan Felix'i göz ardı etmeye çalışıyorum. Nasıl bir ilişkimiz olduğunu bile bilmediğim bir başka bedeni görmek şu sıralar oldukça zor geliyor.

Sanırım kendilerimle yaşamak daha kolaydı.

Sana söylemiştim, ne kadar inkâr etsen de bizi seviyorsun.

"Ben... Özür dilerim Hyunjin. Kendine zarar verecek olma ihtimalin beni öyle korkuttu ki. Başka bir çözüm bulamadım ve seni daha da korkuttum."

Bir süre söylediklerini düşünüyorum ama söyleyecek bir şey bulamıyorum. Sessizliğimin üstüne yine derin bir nefes verdiğini duyuyorum ve ardından da ayaklandığına dair birkaç ses.

"Umarım bir gün beni affedersin. Hiç yaşanmayacak olsa bile ben bekleyeceğim. Görüşmek üzere, Hyunjin."