save me from myself | hyunin

10

"Şimdi gitmem gerekiyor. Umarım bir gün seni görmeme izin verirsin."

Ve Jeongin'in uzaklaşan adım seslerini dinliyorum.
Bir gün kendimi görmeyi başarırsam neden olmasın Yang Jeongin. Bir gün beni görmeni, beni gerçekten görmeni çok isterim.

O bir gün gelene kadar öleceksin.

Başlıyoruz.

Hiçbir zaman sonu gelmedi ki tekrar başlayalım.

Doğru diyorsun Hwang. Bir gün sonu gelecek midir acaba?

Evet.
Öldüğün gün.

Ne kadar umut dolusun. Gözlerim yaşardı.
Jeongin'in ayrılmasından bir süre sonra kapıyı açıyorum dikkatle ve bıraktığı poşeti alıyorum.
Bu sefer daha büyük bir poşet var önümde.

Aç hadi. Zaten beni dinlediğin yok.

Poşetin içinde bu sabah Jeongin'in üzerinde olan bol kazağın aynısını görüyorum. Ufak bir gülümseme yer ediniyor yüzümde. Uzun, çok uzun bir süredir hiç yüzüme konaklamadığından garipsiyorum yanaklarımda oluşan gerginliği.
Ne garip.

Kazağı poşetin içinden çıkardığımda yere küçük bir not düşüyor.

"Biliyorsun havalar soğuyor. Hasta olmanı istemiyorum. Bu yüzden güzelce giy ve sıcak kal!
-Jeongin"

Ne tatlı çocuk şu Jeongin.

Yanlış mı duyuyorum? Sayın Hwang, Jeongin hakkında ilk defa güzel bir şey söylüyorsun.

Arada böyle hatalar yapıyorum. Beni de kendine benzettin.

Aptal. Sen bensin zaten.
Sen, bensin.
Benim içimde bir başka bensin.
Yıllar önce bir kabusun içinde mahsur kalmış ölümü bekleyensin.