''Η Άνοιξη είναι ακριβή''

Κεφάλαιο 3.

Η ζωή στο νησί, κάτω από το ζυγό των Οθωμανών, δεν ήταν τραγική για τα παιδιά του καπετάν Νικολού, ειδικά για την Αντιγόνη τη μεγάλη θυγατέρα του.

Μα λογικό ήταν, μια και η Οθωμανική αυτοκρατορία έχανε την αίγλη της και τη δύναμή της και προσπαθούσαν οι Οθωμανοί να κρατούν ήρεμους τους Χριστιανούς. Δεν είχε γνωρίσει άλλον κόσμο η Αντιγόνη, ούτε καν στα χωριά του νησιού της δεν είχε πάει.

Άκουγε για φτωχούς, μα δεν τους είδε ποτέ. Άκουγε για πεινασμένους, αλλά ποτέ δεν χτύπησε την πόρτα τους κάποιος. Στην πόλη της, κυκλοφορούσαν πιο ευκατάστατοι κάτοικοι, που είχαν κτήματα πέρα στην κοιλάδα και αγρότες που τα καλλιεργούσαν, ή έκαναν εμπόριο με δικά τους πλοία, ή παρήγαγαν κρασί και το έστελναν σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

Οι φόροι, άκουγε η Αντιγόνη και μάθαινε, ήταν δυσβάσταχτοι για τους φτωχούς ανθρώπους. Ο πατέρας της, ήξερε, ότι βοηθούσε πολύ.

Φορολογούσαν οι Οθωμανοί τα πάντα. Τα εμπορεύματα, τις εκκλησίες, τα κτήματα, την παραγωγή.

Στα πλάγια των βουνών βόσκανε τα κοπάδια του καπετάνιου, αγριοκάτσικα ονομαστά για τη νοστιμιά τους. Οι βοσκοί του Νικολού τα φρόντιζαν για να δίνουν γάλα και κρέας, όποτε ήταν απαραίτητο. Και ο Νικολός τους φρόντιζε επίσης. Ποτέ δεν πείνασαν και τα σπίτια τους ήταν περιποιημένα χάρη στον καπετάνιο του νησιού.

Η Αντιγόνη μεγάλωνε χαρούμενη κοντά στους γονείς της και μάθαινε γράμματα από το δάσκαλο, που ο πατέρας της είχε πάρει για όλα τα παιδιά.

Ο καπετάν Νικολός ταξίδευε συχνά με τα πλοία του. Θυμάται ότι είχαν δυο εμπορικά, αλλά αγόρασαν και τρίτο μια και οι δουλειές αυξήθηκαν πολύ. Άκουγε που έλεγαν για τους Ναπολεόντειους πολέμους και εξαιτίας τους, τα ελληνικά πλοία αλώνιζαν τις θάλασσες παίρνοντας στα χέρια τους το εμπόριο με την Ευρώπη. Μα μετά τη λήξη των πολέμων αυτών, έπεσε η δουλειά και πολλοί έχαναν τα εμπορικά τους. Ο πατέρας της όμως, ακόμη άντεχε.

Ήταν όμορφη από μικρή. Ήταν η μόνη που έμοιαζε στη μητέρα της και όσο μεγάλωνε, αυτή η ομοιότητα ήταν καταπληκτική.

Θυμάται τη μαμά της σε κάθε ταξίδι του πατέρα της, να καρφώνει το πρόσωπό της στο παράθυρο και να αγναντεύει πέρα μακριά λες και ήθελε το βλέμμα της να τρυπήσει τον ορίζοντα και να δει τον άντρα της. Αγωνία, αλλά υπομονή και κουράγιο έδειχνε η μάνα της σε κάθε ταξίδι του πατέρα της. Μετά από ένα διάστημα, ο πατέρας της έβαλε καπετάνιους στα πλοία του και δεν έφευγε, εκτός και αν ήταν απαραίτητο.