''Η Άνοιξη είναι ακριβή''

Κεφάλαιο 14

Το Μαράθι είναι ένα γραφικό νησάκι, το δεύτερο σε μέγεθος από τα τέσσερα που διαφεντεύει ο Μουσταφά πασάς. Έχει άγρια ομορφιά, δασωμένα βουνά και λαγκάδια που είναι δύσκολα προσβάσιμα. Ανάμεσα στα βουνά ξετυλίγεται η μεγάλη κοιλάδα που καλλιεργούν οι ντόπιοι τα τοπικά τους προϊόντα. Τα σπίτια, το ένα κοντά στο άλλο απλώνονται γύρω της, στους πρόποδες των βουνών. Στην μια πλευρά της κοιλάδας, ανοίγει μια γραφική αγκαλιά στη θάλασσα. Εκεί υπάρχει ασφαλές λιμάνι που τα πλοία έρχονταν αφήνοντας προϊόντα για την αγορά του νησιού, αλλά και από εκεί φεύγουν τα καΐκια και οι ψαρόβαρκες για το κύριο φαγητό των Ελλήνων, τα ψάρια. Εκεί αναπτύχθηκε και η πόλη, κέντρο του νησιού.

Στο πιο ψηλό σημείο του μεγάλου βουνού υπάρχει ένα μοναστήρι εγκαταλειμμένο από τα περασμένα χρόνια που οι Τούρκοι είχαν αιματοκυλήσει το νησί σε μια αποτυχημένη του εξέγερση. Το αίμα των μοναχών, ενώθηκε με των κατοίκων, παιδιών και γυναικών και εξαερώθηκε στον ουρανό να στείλει μήνυμα για τη λύτρωση.

Άδειο πια στέκει εκεί σε πείσμα των ανέμων και της βροχής που το χτυπά αλύπητα το χειμώνα και αγναντεύει τη θάλασσα με προσμονή, πότε θα δει πλοία Ρωμιών να πυρπολούν των αντίχριστων.

Η Αντιγόνη ήθελε πολύ να ανέβει στο μοναστήρι. Κι ας ήταν έρημο. Οι κάτοικοι με δική τους πρωτοβουλία το φρόντιζαν και δεν είχε πέσει. Εκεί ήταν το λείψανο του Αγίου, στην μικρή του εκκλησιά και κανείς δεν μπορούσε να πάει να ανάψει ένα κερί. Επειδή οι Τούρκοι έκλεισαν την είσοδο βάζοντας βράχια για να μην μπαίνει κανένας. Και ξεχάστηκε.

Σήμερα με τον Απόστολο παρέα, περπατούσε στα δρομάκια της εξοχής. Οι αποστάσεις ήταν μικρές στο νησί. Το λιμάνι είχε μαζέψει τους περισσότερους κατοίκους, κι εκεί ήταν το αρχοντικό του διοικητή αλλά και καταλύματα της φρουράς του νησιού.

Στο χωριό, στους πρόποδες του μοναστηριού, πήγε σήμερα ο Απόστολος να δει ασθενή του. Πήρε μαζί και την Αντιγόνη. Τον παρέσυρε μετά να ανέβουν το δρομάκι του μοναστηριού. Κακοτράχαλο, με μεγάλες πέτρες να εμποδίζουν το διάβα τους. Εκεί συνάντησαν το πρωτοπαλίκαρο που ήξερε εκείνη ότι μάζευε στρατό και ήταν σε επικοινωνία με τον πατέρα της. Μα δεν το είχε πει του άντρα της.

''Καλημέρα κυρά. Γιατρέ πώς είσαι;''

'' Καλά Νότη. Περίπατο κάνουμε και η γυναίκα μου ήθελε να ανέβει στο μοναστήρι, αλλά κρίμα που η είσοδος είναι φραγμένη...''