Bir Aile Hikayesi (Neslişah Ver. 1.7)

Bölüm 7

Kadir sigara içmeye çıkıp konuşulanlara kulak misafiri olduğundan beri sürekli aynı şeyleri düşünüyordu. Acaba Nesli onlara alışabilecek miydi? Ailesini kabullenip yaşamak isteyecek miydi? Daha önce o kadının gelip Nesli'ye bir şeyler dediğini duymuştu evden atılmakla ilgili. Nesli geçiştirse de amcasının evden attığını anlamıştı. Ama neden? Kız çocuğunu dışarı bırakacak kadar kalpsizler miydi bunlar?

Hala karıştırılma olayını araştırıyorlardı ama ilerleme kaydedememişlerdi. Bir de üstüne Nesli'nin psikolojik sıkıntısı vardı. Babasına konuyu açtığında psikolog fikrine olumlu bakmıştı.

Ali'nin ise kafası karışıktı. Neslişah çok garip bir kızdı ona göre. Bir şeyler tam oturmuyordu kafasında. Hareketleri samimiydi. Tatlı bir kızdı. abisisin anlattığı kadar vardı. Enerjisini etrafa yayan, bulunduğu ortamın dikkatini kendinde tutabilecek kadar da neşe saçabiliyordu. Ancak bir o kadar da olgun bir kızdı. Düşünceleri oturmuş gibi ergen triplerine girmiyordu. Sevmişti Nesli'yi ancak hemen güvenmemesi gerektiğini de çok iyi biliyordu.

Batuhan ise Nesli'ye daha da gıcık olmuştu. Her hareketi yapmacık geliyor, söylediklerinin altında bir anlam çıkarmaya çalışıyordu. Gözünü karartmıştı malesef. Sevmeyeceğine adı kadar emindi neredeyse. İstemediğini yeterince belirtmişti. Ona rağmen gelirse de göndermenin bir yolunu bulacağını biliyordu.

Efe ise Nesli'yi ilk görüşte sevmişti. Ona benziyordu işte. Enerjisi,neşesi... Saatlerce oturup konuşabilirdi onunla. O kadar sevimli bir kızdı ki kardeşi... Sürekli yanaklarını mıncırmak istiyordu. Aralarının onunla iyi olacağından emindi.

Yağız, korkusunu yenmeye çalışıyordu. Kız kardeş zaafı vardı. Ne zaman bir adım atsa hep geri tepildiği için adım atmaya korkuyordu. Nesli öyle bir kız değildi ama her reddedilişinde biraz daha kendi içine gömülüyordu. Sevmişti Nesli'yi yine de ondan tam emin olmadan adım atmamaya yemin etti.

Özüm hanım yalnız kaldıklarından beri sadece kızını izlemişti. Gençliği karşısında duruyordu resmen. Arkadaşlarına olan anaç tavırları,yardımseverliği , samimiyeti... Her ne kadar farklı bir ailede büyüse de onun kızıydı Nesli ve bu her haliyle belli oluyordu. Yaptığı işi özenle yapıyor ama eğlenmekten de geri kalmıyordu. Mimikleri bile ona benziyordu. Keşke demek için 17 yıl geç kalmıştı ama keşke kızı en başından beri onunla olsaydı ...

-----'------'-----'-----'-----'-----'----'-----'-----'----

"Leyla teyze Allah aşkına otur ya. Kurban olayım otur bak. Yorma kendi diyorum sana. İki çay koyardık yeterdi onlara. Nişanlanmıyorum ben ey ahali baba evine gidiyorum ya hani?"
Leyla teyze hiç bir yakınmama cevap vermemiş aksine elime iki tabak tutuşturup kendi de aldıktan sonra masaya yönelmişti. Bıkkın bir nefes verip tabakları masaya götürdüm. Mustafa amca boy aynasında kendini süzüyordu.

" Bak bakim kızım yakışıklı olmuş muyum?"

"Brad Pitt yanında halt etmiş Mustafa amca bu nasıl bir karizmadır tü tü tü maşalllahhh."

Dalga geçtiğimi anlayınca kafamı koluyla sıkıştırıp saçlarımı bozdu. Ben ellerinden kurtulmaya çalışıyordum.
"Mustafa amca ya bozdun tüm saçımı. Nasıl beğenecek müstakbel ailem şimdi beni?"

"İyi fikir kız dur bakayım biraz daha bozayım. Seni kaptırmaya hiç niyetim yok valla."

"Mustafa rahat bırak kızımı. yavrularım da beni sattılar iş yapmadan gittiler. Gelmek üzerelerdir hazır mı her şey?"
Leyla teyzenin dikkat dağıtmasından sonra kolunun arasından sıyrılıp şimdi ne yapacaksın dercesine baktım uyuz uyuz. Çünkü Mustafa amca beni onlara vermek istemediği için Leyla teyzenin verdiği hiçbir görevi yapmamıştı.