Bir Aile Hikayesi (Neslişah Ver. 1.7)

Bölüm 25

Heyecanla kapıyı tıklatıp içeri girdim. Psikolog beni görünce nazikçe gülümseyip masanın önündeki koltuğu gösterdi.

"Hoşgeldin Nesli! Nasılsın bakalım?"

"Çok iyiyim teşekkür ederim. Neler oldu neler!" Psikoloğu dedikodu öncesi heyecanlandırmak istemiştim ama nazik gülümsemesini bozmadı.

"Neşeli görüyorum seni? Yeni gelişmeler var sanırım?"

Heyecanla oturduğum koltukta doğruldum. Önce hatırladığım olmak üzere 2 gündür tüm yaşadıklarımı anlatmıştım. Ailemle aramızın nasıl geliştiğinden, olayları bilmelerine rağmen bana davranışlarının değişmediğinden bahsettim.

"Ailene konuyu açma cesaretini göstermen beni çok mutlu etti Nesli. Yaşadıklarının ağırlığını üzerinden attığını görüyorum. Bu senin depresif halini yenmene yardımcı olmuş." Onayladım onu. O gecenin üzerinden 2 gün geçmişti ve ben eskisi gibi olduğumu hissediyordum.

"Abim büyük tepki vermek yerine bana onlarla dalga geçmeyi öğretti. O zamandan sonra benim için büyük bir olay olmaktan çıkmaya başladı. Babamlara anlattıktan sonra da sürekli düşünmeyi bıraktım zaten."

"Çok güzel. O zaman bugün hatırladığın parçaları kronolojik olarak birleştirmeye çalışalım, bakalım yeni anılar gelecek mi."

Bu konuşmadan sonra bir saat boyunca çocukluğumla ilgili hatırladığım ilk anıdan başlayıp yavaş yavaş ilerlemeye çalışmıştık.

Yapboz parçaları birleştiriyor gibiydik.  Başta anılarım az olduğu için birleştirmek kolaydı ama sonra antibabamla antiannemin kavgalarını, antibabamın sinirlenip , sinirini benden çıkardığı zamanları hatırlamaya başladım.

Diğer olaylara göre basit olaylar olduğu için çok ilerleme kaydettiğimi hissetmiyordum. Antibabamın bana yaşattığı şeylerden sonra dayak yemek çok  basit geliyordu.

Durumun ne kadar vahim olduğunu şuan daha net kavramıştım. Gerçek ailemde sevgiyi dibine kadar hissedince eski evde sevildiğimi nasıl düşünmüştüm, aklım almıyordu.

Psikolog her seferinde daha ağır anıları hatırlamam için beni zorlasa da hiç bir gelişim gösterememiştim.

Ağır gelen bir seans sonrası yattığım yerden doğruldum. Konuşarak hatırlayabilecek olsam şimdiye aklıma gelirdi bazı şeyler. Biraz umutsuzluğa düşmüştüm açıkçası.

"Bu gibi hastalıklarda unutma durumu beyinde bir sıkıntı olduğu için olmuyor. Açıklama getirilmemiş bir hastalık bu. Sadece öylece unutuyor hasta. O yüzden hatırlatmak da normal yöntemlerle olmuyor maalesef." Not aldığı defterden kafasını kaldırıp saate baktı.

"Bu günlük bu kadar yapalım. Ailene de anlatmam gereken bazı gelişmeler var." Kafamı sallayıp teşekkür ettikten sonra sekreterin yanına gittim.

Sekreter beni görünce abimle babama haber verip bana da çay getirdi. Her zamanki dedikodularımızı  yaparken babamların çıkmasını beklemeye başladım.

Ağır bir seanstan sonra sekreterle salak salak dedikodu yapmak modumu yükseltiyordu.

------'-----'------'-----'
Yazardan..

Genç psikolog önündeki notlara baktı. Nesli bir öncekine göre bu seans daha iyiydi psikolojik açıdan.  Bir öncekinde anılarını reddetmek istiyordu, geçmişinden korkuyordu. Bu da onu kişisel bir bunalıma sokuyordu.

Kapının yeniden açılmasıyla Hakan bey ve Kadir içeri girdi bu sefer. Nesli için konuştukları ilk seferde anlamıştı zaten Nesli'ye ters tepki vermeyeceklerini. Onlar uzun süre çektiklerini bile bilmedikleri hasretten sonra kızlarını her şeyiyle kabul ediyordu zaten.