Bir Aile Hikayesi (Neslişah Ver. 1.7)

Bölüm 9

     

      Salona girdiğimizde herkes kendi arasında bir sohbete dalmıştı. Gökmen'in oturduğu koltuğun diğer köşesine geçip onları izlemeye başladım. Güzel aileydiler. Anne baba yaş gözetmeden hepsine ilgiyle ve sevgiyle yaklaşıyorlardı. Sormam gereken sorular olduğu için boğazımı temizleyip dikkatleri üzerime çektim.

"Ben aslında bir şey merak ediyorum. Bu hale nasıl geldik? Yani karıştırılmak ne demek?  Nasıl 17 sene sonra fark ediliyor bu?" Can sıkan konuları açmamız gerekiyordu er ya da geç ve eğer bir an önce konuşulmazsa birbirimize güvenimiz çok zor olacaktı.

"Her sene ailecek test yaptırırız ama bundan önce Eylem hep bir şekilde kaçmıştı kan vermekten. Bu seneki kontrolden önce ağır bir hastalık geçirdiği için kan testi vermek zorunda kaldı. O zaman anlaşıldı. Ama hastanede tek bir doğum olduğunu söyledi-"

"Bana köyde doğduğumu söylemişlerdi. Doğum erken başladığı için hastaneye kadar yetişememişler kış vakti. Daha sonradan doğum belgesi almaya gitmişler. Yani bu durumda bana anlatılan hikaye Eylem'in hikayesi oluyor. O zaman karıştırılmış değil bilinçli olarak değiştirilmiş oluyorum."
Baba bana bakıp gülümsedi. Çıkarımlarım doğruydu anlaşılan.
"Biz de onu araştırıyoruz. En kısa sürede halletmiş oluruz kızım merak etme. Eski ailenle aran nasıldı? Onlar biliyor muydu üvey olduğunu? "

Bir kaç saniye düşündüm. Sanırım anlatmam gerekiyordu.
"Biz... Tam anlamıyla bir aile değildik sanırım. O zamanlara dair pek birşey hatırlamıyorum. Ev hep huzursuz gibiydi. Annem öldükten sonra babamı hiç görmedim. Cenazesine de gelmemişti. Sonra beni amcamlar aldı evlerine. Babam onlara söylemiş almalarını. 12 yaşından beri onlarla kalıyorum ama onlarla da aram pek iyi değildi. 12 yaşından beri çalışıyorum farklı yerlerde yük olmamak için. Yaklaşık bir ay önce amcam valizimi bana verip gitti. Babamla konuşmuş. Babam daha fazla uğraşamayacağını söylemiş." Kafamı onaylamaz şekilde salladım. "Zaten 5 senedir uğraşmıyordu ki!"
    Kadir abi oturduğu yerden kalkıp yanımıza sıkışmaya çalıştı. Beni kollarının altına almış saçlarımı okşayarak rahatlatmaya çalışıyordu. İşe yaramadığını söyleyemezdim. Bu herif bir harikaydı.

"O ailedeki annen nasıl vefat etti?"  Annenin sesiyle ona döndüm. Ama bir sorun vardı.
"Ben... ben hatırlamıyorum. Uzun süre sordum amcamlara ama onlar her seferinde geçiştirdi beni." Ellerimle oynamaya başladım. Hatırlamadığım bir sürü konu vardı ve bunlar canımı sıkıyordu artık. Anneyle baba kısa bir bakışma yaşayıp bana döndüler.

"Tamam neyse boşverelim bu konuları canım aa. Ailecek oturmuşuz ne güzel. Odanı beğendin mi kızım?" Anne ortamdaki sıkıntılı havayı bir anda neşeli havaya çevirmişti. Minnettar bakışlarımı yolladım.

"Çok beğendim gerçekten teşekkür ederim. Hele ki teras... Evin en sevdiğim kısmı orası olabilir."
Efe abi heyecanla yerinde doğruldu. "Nesli ne yaptı biliyor musunuz? Dünya kadar parçayı bir araya getirip dakikalar içinde radyoya çevirdi onları." Herkes şaşkınlıkla baktığında ellerimle yüzümü kapattım. Mucitmiş gibi göstermesine gerek var mıydı gerçekten.

"Abi yok daha neler. Baştan yaratmadım herhalde. Radyoyu ben icat etmişim gibi davranmaz mısın?" Omuz silkti Efe abi.
"Sanki her gün radyoyu bozup birleştiren birini görüyorum güzelim bırak da reklamını yapayım." Göz kırpıp devam etti. "Kardeş kontenjanından reklam parası almıyorum merak etme." Gülüşmeler doldurdu kulağımı.

Tam ona laf yetiştirecektim ki  yanımda bir hareketlilik oldu. Gökmen bana doğru eğilmişti.

"Gerçekten bir şeyler tamir edebiliyor musun?" Kafamı salladım.