"İnsanlar,
İnsanların içinde,
İnsana hasret yaşarlar. "
Özdemir Asaf
.
Sonunda kendim ile baş başa kalmıştım. Susuz kalmış yalnızlıklarımın suya doyumu yarım kalmıştı. Kötü bir his belirdi içimde. Belki de biraz daha uyumalıydım. Önümdeki telefona baktım. Gelen bildirim seslerini duymazdan gelmek fazla uzamıştı. Usulca zar zor alabildiğim telefonumu elime aldım. Çoğu Kerem'den gelmişti. Bir kaçı ise uygar'dan.
Uygar:
Komik.
Bir kaç gün önce bana açtığın mükemmel götünü başkasına veriyorsun ve hâlâ suçlu benim.
Öyle mi?
Cevap vermedim. Takıntılarım ardımda bıraktığım hayal kırıklıklarımdı. Hiç bir şey hissetmedim. Heyecanlanmadım. Kendimi ona teslim etme isteği doğmadı içimde. Kalbim hızla çarpmadı. Gözlerim dolmadı ve hatta ondan nefret bile etmedim. Ne sevdim ne de sevmedim. Yolda gördüğüm her hangi bir insana duyduğum merak bile doğmadı içime. Sadece ekranı usulca degistirdim ve onu görmezden geldim. Geçmiş unutulamazdı ama etkisi azaltılınabilirdi.
Ellerimi serbest bıraktım. Parmaklarım benden izinsiz Kerem ' den gelen mesajlara doğru gezindi. Oysa ki daha evden çıkalı yarım saat bile olmamıştı ama onun parmaklarıda onu bana doğru sürüklemişti.
Kerem:
Nasılsın?
Evde tek bıraktığım için özür dilerim.
Söylediğim gibi teyzem rahatsızlanmış.
Özür dilerim.
İlke:
Sakin ol Kerem.
İyiyim.
Asıl ben özür dilerim bir haftadır sana yük oluyorum.
Teşekkür ederim bana katlandığın için.
Yarın okulda görüşürüz.
Kerem:
İyi ki yollarımız kesişmiş.
Seni sevmiyorum.
Yarın görüşürüz.
İlke:
Ben de .
Ben de seni sevmiyorum.
İyi ki varsın.
Belki bir gün ben de senin kadar temiz olabilirim.
(GÖRÜLDÜ)
...
Kerem:
İçim hiç rahat değil teyze.
Hem de hiç.
Ama sanırım benden hoşlanmaya başladı.
O kötü biri değil.
Neden ona bu kadar kötü bakıyorsun.
İrem:
İnsanların.
Nişanlısı ile
Yatmak
İyilik mi?
Kerem:
Piç olan Uygar teyze.
İrem:
İlk aşama tamam.
Sen allah olmayı kes ve kararları bana bırak.
Sıra ikinci aşamada.
Biraz iğrenç ama.
Onunla yatman gerek
*smut bölümü yakındır. (Haftaya kolum çıkınca alçıdan. )
