"Görürsünüz adam olmayacak bu çocuk" derdi. Konuşmazdım. Sevinirdim. Babam adamsa ben olmayacaktım.- Yusuf Atılgan
.
Önüme diz çöktü dizginlerim. İp bendeydi, sürüklenemeyecektim. Kollarını bana saran çocuktan gerçekten hoşlanıyor muydum ? Yoksa bu duygu beni kurtardığı için mi oluşmuştu bu duygu. Ufak bir takıntı mıydı? Düşünmem gereken bu değildi. Ona karşı nasıl davranmalıydım. Bu sefer kendim için yaşamak istedim. Dizginlerimi sıktım ve emin bir şekilde ilerledim. İlk önce ona yaslanan başımı ayırdım ondan. Sonra da kalktım onun yanından. Ondan iğrenmiyordum. O beni korkutmaya başlamıştı.
Askıdan ceketimi aldım ve dışarı çıktım. Her şeye yeniden bakmam lazımdı. Her şeyi yeniden yazmam. Kendimi denize yakın banklardan birine atana kadar hiç bir şey düşünmedim. Ağaçta ki kuşu düşündüm. Yoldaki teyzeyi ama hiç bir şey düşünmedim. Beynimdeki sözlükler harflere karıştı ve eriyip gitti. Yok oldu anladığım her şey. Yok oldum bir kez daha ben. Ta ki bu banka oturana kadar. Bir bir doldu harfler beynime. Sessizce yeniden doğurdular ölüm sesini.
Uygar , o herkes gibiydi artık. Onunla beni ölümden kurtardığında tanışmıştık. Ailemin beni evden atmasına neden olan Utlu ile de beni okulun zorbalarından kurtardığında. Beni düşündüren de buydu . Aşk dediğim her şey minnet duygusu muydu? Uygar bitmişti çünkü Kerem 'in yaptığı şey daha büyüktü.
Olmazdı. Minnet duygusu da olsa kalbimin hızlanışı aşktı. Buna inanıyordum. Başka yapacak bir şeyim yoktu. Peki dün geceden sonra ona nasıl davranacaktım? Benden çekeceği olacağı kesindi.
Kerem:
Özür dilerim .
İlke lütfen iyi ol.
Lütfen tekrar kötü şeyler yapmamış ol.
Neden yanında değildin?
Delircem.
Yapmamışsındır değil mi?
Özür dilerim.
Bir şey söyle.
Kendine zarar mi verdin ?
Ah benim sik kafam .
Özür dilerim .
Her şeyi anlatacağım.
Lütfen gel.
Lütfen cevap ver.
Polisi arayacağım.
(GÖRÜLDÜ)
