"Ama biz dağınık kaldık,
Sevgimizle , sevgisizliģimizle,
Mutluluğumuzla, mutsuzluğumuzla,
Özlemlerimizle, yitikliliğimizle,
Her neyse , Her neyse ..."
Edib Can Sever
...
Islak saçlarımdan akan damlalar birer birer yeni giydiğim formamın yakasından geçip sırtıma işliyordu. Uzun zaman sonra kıyafetimde ıslaklık bırakan lekeler ilk defa beni günahlarımdan arınmış hissettirmişti.
Banyonun aynasında ne kadar kendime baktım hiç bir fikrim yoktu . Sadece okul alarmının çalmasıyla birlikte buradan hemen çıkmam gerktiğini farketmiştim. Yıllar önce annemin beni bırakmasıyla ölen çocukluğumu yanlış bir insanda aradığımı farketmek beni mutlu hissettirmişti.
Biran önce okula gidip yeni birileriyle konuşmak istiyordum. Sanki prangalarımdan kurtulmuş yeni biri olabilirdim. Hâlâ çocukluğumu bulabilmem için o adama ihtiyacım olmadığını bilsem de onu seven tarafım ağırdı. Ama normale dönmek zor değildi.
+239000**:
Yılların yanlışını tek birine yüklemek istedim .
Bunu denedim .
Ama olmadı .
Nişanlım seninle yattığında sustum .
Sırf ona olan sevgimden ama şuan
Benimle yatarken seni ismini sayıklaması
Benim canımı yakıyor .
İlke:
Ne ?
Siz kimsiniz?
Ne sikime konuşuyorsunuz?
+239000**:
Uygar
Benim iki yıllık nişanlım.
Ve seninle her yattığında susmuş olsamda .
Senin isminle beni becermesi
Bok parçası gibi hissettiriyor.
İlke:
Ben Uygar'ın bir nişanlısı olduğunu
Bilmiyordum .
Sizden de özür dilerim ama
Bu durumun benim suçum olduğunu düşünmüyorum.
Yine yıkılmıştım. Evin duvarları beni hapsetmeye başlarken bildiklerimi sorguladım. Ya da bilmediklerimi.
İlke:
Uygar .
Buraya gel seninle konuşmamız gerek.
(Görüldü)
