"İnsan sevmeye başladı mı
Yaşamaya başlar "
... William Shakespeare
.
Kerem-
Attığım hiç bir mesaja cevap vermiyordu ve bu durum onun evine gidene kadar beni telaş içinde bırakıyordu. Teyzemin anlattığı kadarıyla çocuk yalnız yaşıyordu ve bazen kendine zarar veriyordu . O yüzden şuan kapısını hırsla çalıyordum. Yapmış olabilirdi ama yapmamışt da olabilirdi. Bu aptalı neden bu kadar merak ediyordum hiç bir fikrim yoktu .
Hırsla çaldığım kapı açılmayı reddettiğinde tanıdığım bir arkadaşımı aradım ve arkadaşımın ardından da ambulansın numarasını tuşladım. Birden telâşlanmıştım. Ellerim istemsiz titriyordu kapı kilidi açılırken.
"Teşekkür ederim ."
Yazdım ,çizdim , hayal ettim ...
"Ne demek abi , her zaman. "
Kapıyı açılınca hemen içeriye girdim . Teyzeme verdiğim bir söz vardı ve onu tutmalıydım. Hızlıca odasına gittiğimde yere atılmış boş hap kutusu ve onu görmeyi beklemiyordum . İstemiyordum .
Sazla, sözden ibarettim ...
Küçük bedenine bakıp tiksinmek istiyordum ama tiksinemiyordum. Bu çocuk garipti ,ayarlarımı bozuyordu. Dışarıda duyan ambulans seslerini duyana kadar sadece donup onu izledim . Yanına gidemedim , yanından gidemedim .
Arkamı döndüm ,emanet ettim ...
Onu sedyeye alıp gittiklerinde anca olduğum yerden hareket ettim . Yerde gördüğüm kıyafetlerin onu olamayacağını biliyordum , büyüklerdi. Yatağın yanına kıvrılmış kağıt parçasını da alıp gitmek üzere olan ambulansa bindim . Onun elini tutmak istiyordum . Ona gerçekten arkadaş olmak istiyordum ama bu yanlıştı. İğrençti.
Anlayamadın ya ...
Hastaneye vardığımızda onu acile götürdüler tabi bende teyzeme durum bildirebilmek için onlarla haraket ediyordum. En azından buna inanmak istiyordum .
Buna inanmaya ihtiyacım vardı.
"Hastanın yakını mısınız? "
"Evet , yanı sayılır. Buyrun ? "
"İçtiği hapın türünü biliyor musunuz ? "
"Trazodon diye bir ilaçtı."
Aklım fikrim kaynayınca...
"Demek antidepresan kulanıyor...
Peki ne kadar almış? "
"Kutu boştu . Bu soruları neden soruyorsunuz ? "
"Hastayı hazırlayın . "
Hemşirelere doğru cevap veren doktora göz devirdim. İlke 'yi alıp götürdüklerinde boş bir sandalyeye oturdum ve onun odasından aldığım notu açtım.
Söz, müzikle ağlayınca...
"Kirli hissediyorum .
Kirli hissetmek istemiyorum .
Takıntılarımdan kurtulduğumda nefes alırım sanmıştım. Hayatın başka planları varmış..."
Nefes aldım. Bu çocuğa acımamalıydım. Acıyamazdım. Bu verdiğim sözleri tutmama engel olurdu.
Kalbimi açtım ibadet ettim.
"Ne ben istedim aşık olmayı,
Ne de birileri zorladı .
Insanların çok sevdiği tanrı hem yasakladı hem de benim yasağa kör kütük aşık olmamı sağladı.
Yine de insanlar tanrıyı sevdi ve dışlanan ben oldum . Hayatta hep geride bırakılan oldum ..."
Ama o anladı, o beni anladı...
Dibine kadar .
"Ve o zorla bedenime dokunurken ben sadece ağlayabildim. Suçlu benim . Ve suçumu temizlemek için gidiyorum..."
Ne?
sadecekendim0 *hitap
