Madelaine krijgt een job waarin ze videoclips bedenkt voor 1D. Ze had een broer maar die heeft ze 15 jaar niet gezien tot hij plots opduikt, ze had echt niet verwacht dat het hem zou zijn. Op een dag krijgt ze een berichtje van iemand die verliefd o...
De volgende dag stond mijn wekker om acht uur. Maar dat had toch geen zin want om zes uur was ik al klaarwakker. Ik besloot dan toch maar op te staan en mij klaar te maken. Ik koos mijn lievelingsbroek en een bijpassende bloes.
(Dit zijn de kleren)
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De tijd ging traag voorbij maar dan was het eindelijk kwart voor tien. 'Mam ik ga vertrekken!' riep ik. 'Succes!' riep ze terug. Ik wandelde zo vlug als ik kon, met als gevolg dat ik daar nog tien minuten zou moeten wachten. Ik mocht al naar de zaal gaan waar ik gisteren moest solliciteren. Er stond daar nu een lange tafel met acht stoelen. Die man en vrouw van gisteren zaten er al. Ze zaten op het einde van de tafel tegenover elkaar. 'Goedendag Madelaine, je bent goed op tijd.' zei de vrouw. 'Je mag gaan zitten.' zei ze. 'Ik ging naast haar zitten omdat het anders onbeleefd zou lijken om ergens anders te zitten. 'Madelaine, wanneer de jongens van One Direction binnenkomen wil ik dat je kalm blijft.' beval ze. Ik knikte, dat zou moeilijk worden. Even later werd er op de deur geklopt. 'Kom binnen!' riep de man. Ok, Madelaine gewoon kalm zijn. Blijven ademen, blijven ademen. De deur ging open. De eerste persoon die binnenkwam was Zayn, gevolgd door Liam, Niall, Harry en als laatste Louis.
Ik denk dat mijn hart een paar slagen oversloeg. Ze stonden daar verlegen bij de deur. Hoe konden ze nu verlegen zijn? Ze zijn One Direction! 'Jullie mogen gerust gaan zitten.' zei de vrouw. Louis ging op het plaatsje tegenover mij zitten en Harry naast mij. Waar de andere zaten ontging mij want ik focuste me op mijn glas water zodat ze niet zouden zien hoe rood ik zag. Leuk, ik matchte met mijn broek. Na een tijdje besloot ik om toch gewoon recht te zitten. Louis keek naar mij en glimlachte. Ik glimlachte nerveus terug. En richtte mijn blik weer op mijn glas. 'Ik denk dat we ons even moeten voorstellen.' zei de man. Hé ja dat zou handig zijn. Ik kende de namen van mijn bazen niet eens. 'Ik ben John Smith.' zei de man. 'Ik zorg voor de camera's en zo.' 'Ik ben Samantha Cooper.' zei de vrouw. 'Ik zorg voor de figuranten en regel locaties en zorg voor materiaal.' Iedereen keek naar mij. 'Oh Ik ben Madelaine Rowling, ik zorg voor het script en de ideeën voor de clips.' zei ik met een trillende stem. 'Ben je familie van JK Rowling?' vroeg Harry. Ik had ergens gelezen dat hij een erge Harry Potter fan was. 'Nee, mijn moeder is een grote fan van Harry Potter en liet mijn naam in Rowling veranderen.' 'Waarom?' vroeg Liam. 'Toen ik twee was hadden mijn ouders een erge ruzie. Ze zijn toen gescheiden en mijn vader nam mijn broer mee. Mijn moeder wou niets meer met hun te maken hebben en veranderde daarom mijn naam.' 'Heb je je vader nooit meer gezien?' vroeg Niall triest. '1 keer, vorig jaar. Hij stond aan de deur om zijn excuses aan te bieden maar mijn moeder smeet de deur direct dicht.' 'Zo erg voor je.' zei Harry. Ik had het gevoel dat ze echt met me mee leefden. Samantha schraapte haar keel. 'Kunnen we verder?' vroeg ze geërgerd. 'Ja, sorry.' zei ik verontschuldigend.
'Madelaine had een geweldig idee voor de videoclip van Best Song Ever. Madelaine?' vroeg John. Ik begon te vertellen over mijn idee en de jongens waren heel enthousiast. "Kan je eens met de jongens naar de kledingrekken gaan? Je kan dan tonen welke kleding je in gedachten had. Ze staan in de wachtkamer van gisteren.' 'Ok.' zei ik en stond op. 'Leuke outfit.' zei Harry. Ik bloosde, weeral. 'Kunnen jullie me volgen?' vroeg ik aan 1D en liep naar de deur. 'Madelaine!' riep John. Ik keek om. 'Het is die deur.' zei hij en wees naar de deur aan de andere kant van de zaal. 'Oeps.' zei ik en dacht dat de jongens mij nu dom gingen vinden. In plaats daarvan kregen ze de slappe lach. Ik keek hen nep-boos aan. 'Vinden jullie dat grappig?' zei ik op dezelfde manier. Daardoor moesten ze nog harder lachen. Ik liep door naar de andere deur, de juiste voor de verandering. Toen we buiten waren vroeg Zayn: 'Weet je zeker dat het de juiste deur was?' Weeral kregen ze de slappe lach. Ik moest ook lachen. 'Kleuters.' mompelde ik. 'Wat zei je?' vroeg Harry. 'Ik zei dat jullie kleuters zijn.' herhaalde ik iets luider.
