Alaca

7.Bölüm

❄️Oy vermeyi unutmazsanız sevinirim.Multimedya'da Giray var.

Keyifli okumalar.

En umutsuz olduğun zamanlarda bile her zaman bir ışık vardır...Benim ışığımda Giray olmuştu.Karanlığıma ışık tutmuş , beni içine düştüğüm derin kederden çekip almıştı.

Artık bir umudum vardı.

Kendi ayaklarım üzerinde duracak ve hayatıma yeni bir yön verecektim.Unutmayacaktım hiç bir zaman.Unutmam imkansızdı...Ama güzel anılarla ailemi hatırlayacaktım.En azından çabalayacaktım.Kendi kanımdan olmayan bir adam bile bana inanıyorken ve her şeyden önemlisi bana yardım ediyorken bunu kesinlikle ona ve hatta kendime kendime borçluydum.

Artık aldığım nefes boğazımı acıtmayacaktı.Soluduğum hava beni daha derine batırmayacaktı.Bende herkes gibi temiz havayı soluyunca huzur bulup yüzüme ufakta olsa bir tebessüm konduracaktım.

Artık gülümseyecektim...

Giray'ın odasına gitmesiyle sessiz salonda bir süre oturup söylediklerini düşündüm.Uykumun geldiğini hissetmemle ayağa kalkarak kaldığım odaya doğru gittim.Kapıyı sessizce ardımdan kapatarak yatağa girip boş gözlerle tavana bakmaya başladım.Cezaevinden bir alışkanlığımdı bu , düşünceli olduğum zamanlarda boş gözlerle ranzamın tavanına bakardım.

Sabah gün ışığının odaya vurmasıyla gözlerimi açtım.Odada bulunan saate baktığımda sabah dokuza geldiğini görmemle hızla yataktan kalktım.Senelerdir erken saatte kalkardım.İlk kez uykum sabah dokuzu bulmuştu.Aslında geç bir saat değildi ama köyde ve cezaevinde olan alışkanlığım nedeniyle sabah en geç yedi buçukta uyanırdım.Odanın camını açıp yatağı topladıktan sonra üzerimi değiştirdim.Saçlarımı tarayarak açık bıraktım.Kapıyı açarak banyoya doğru gidip elimi yüzümü yıkadım.Odaya geri dönerek camı kapattıktan sonra mutfağa doğru adımlıyordum ki Giray'ın konuşma sesini duydum.

İlk başta kararsız bir şekilde olduğum yerde kaldım ancak sonrasında en azından uyandığımdan haberi olsun diye içeri girmeye karar verdim.Mutfağa adım atmamla Giray'ı bir elinde telefon diğer elinde ise peynir tabağıyla görmem bir olmuştu.İçeri girdiğimi anlamasıyla başını anlık bana çevirdi.Görüntülü konuşuyordu ancak kiminle konuştuğunu görmemiştim.Açıkçası dikkat etmemeye çalışmıştım , kesinlikle onu rahatsız etmek istemiyordum.Yüzümde hafif bir tebessümle ona bakıp elimle içerideyim diyerek adım atmaya başlamıştım ki telefondan gelen kadın sesiyle duraksadım.

"Aaa oğlum kim o kız?"

Olduğum yerde kalmıştım.Şu an kameranın bana doğru olmadığını biliyordum ancak içeri girdiğimde Giray'ın sırtı kapıya dönük masaya peynir tabağını koyarken , mutfak kapısı tam arkasında kaldığı için sanırım kameranın açısına girmiştim.Olduğum yerde ne yapacağımı bilmeden Giray'a bakıyordum.Elini kirli sakalına götürüp hafifçe sıvazlayarak "Arkadaşım anne...Neyse sonra ararım seni , bende daha yeni uyandım zaten."

"Oğlum bi' merhaba deseydim arkadaşına bari..."

Giray kararsız bir şekilde bana bakıp ardından "Anne tamam dersin de şimdi yeni uyandım.Bir izin ver kendime geleyim."

"Neyse tamam...Öğlen ararım o zaman ben seni.Bugün boş günündü değil mi?"

Giray masaya reçel çeşitlerinden koyarken "Evet boş günüm ama evde olmayacağım."

"Arkadaşınla dışarı mı çıkacaksınız?"

"Hanım sıkıştırıp durma sorularınla.Kaç yaşında adam." Telefondan başka bir erkek sesi gelince babası olduğunu tahmin etmiştim.