"ဦးး...."
"ဦးးး....လို့"
"ဗျာ....ဗျ"
စာဖတ်နေရင်းဘေးမှနပူနဆာလုပ်နေသမျှ စိတ်ရှည်နေသော ခင်ပွန်းသည်ကြီးပေါ့
"ဟိုလေ......ထိပ်ထား သူငယ်ချင်းတေနဲ့ ခရီထွက်ကြဖို့လေ အဒါ"
"အဟွင်းး....ဘယ်ကိုလဲ"
"ချောင်းသာကိုတဲ့"
"ကလေးက လဲလိုက်သွားခြင်တယ်ပေါ့ "
"ဟုတ်"
"အန္တရာယ် များပါတယ် ကလေးရာ ကိုယ်စိတ်မချဘူး"
"ဟားးး....ဦးကလည်း"
"နောက်မှ....နောက်လမှ ကိုယ်နဲ့တူတူသွားမယ် ဟုတ်ပြီးလား"
"ဟား......မရဘူး လိုက်သွားခြင်တယ်.....လိုက်သွားခြင်တယ်လို့"
"ကျွစ့်....ကလေး ကိုယ့်က်ု စိတ်မရှည်အောင်လာမစွနဲ့"
"အော်.....ခုတော့ပြောပြီးပေါ့.....အရင်ကတော့ ကလေး လိုခြင်တာမှန်သမျှ ဖြည့်ဆည်းပေးမှာဆို .....ဦး....နော်.....နော်.....လို့"
"ကလေး.....မင်း....ရင့်ကျပ်စမ်းပါကွာ.....ကိုယ်စိတ်မချတာသိတယ်မို့လား အခုအလုပ်တေ မအားလို့ကိုယ်မလိုက်ခဲ့နိုင်ဘူး.....တယောက်ထဲ လွှတ်ရအောင်လဲ ကိုယ် စိတ်မချဘူးကွာနော်......လိမ်မာစမ်းပါကွာ...."
ထိပ်ထားကိုပေါင်ပေါ်သို့တင်ထားလိုက်ပြီး သူမ ပါးပြင်ကို နမ်းရှိုက်ရန်အပြင် ရှောင်ထွက်သွားပြီး နှုတ်ခမ်းဆူပုတ်ကာ အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည် နေမင်း ခေါင်းခါလိုက်ပြီး
"ဟူးးးးး......ကောက်ပြန်ပြီ"
ကျွန်တော်နဲ့ သူမဆယ့်ကိုးနှစ်လောက်မှ လက်ထက်ခဲ့ပေမဲ့ အရင်လိုပိန်လှီမနေတော့ပဲ ....ပြည့်တင်းမို့မောက်ပြီး ပိုလှလာခဲ့တာကြောင့် ဘယ်သွားသွား စိတ်မချနိုင် မိတ်ဆွေသူငယ်ချင်းတေက မင်းအမျိုးသမီးလှလိုက်တာကွာ လို့ချီးမွှန်းပေမဲ့ တချို့ကောင်တေရဲ့ မျက်လုံးကို ကျွန်တော်ဖတ်နိုင်တယ် ကျွန်တော်လဲယောက်ကျားတယောက်ပဲလေ အခန်းထဲပိတ်လှောင်ထားလို့ကလဲမဖြစ် ဆယ်နှစ်ကျော်တောင်အသက်ကွာလှတဲ့ ချစ်ဇနီးကို တနေနေ့စိတ်မချ နိုင် အရင်ကထက် ပို၍ဝတ်တက်စားတတ်လာတယ် ပိုပြီး ဂျီကျလာတယ် ကောက်တတ်လာတဲ့ မိန်းမလေး
