" ဟူးးးး ပျင်းလိုက်တာနော်......ဟူးး "
ဆိုဖာပေါ်တွင် သတင်းစာ ဖတ်နေသည့်သူ, မကြားကြားအောင် တမင်ညည်းပြနေသော ကောင်မလေးကို မျက်ခုံးပင့်ကာ တချက်ကြည့်လိုက်သည် သူ့ကိုမျက်စောင်းထိုးလိုက် နှုတ်ခမ်းစူလိုက်ဖြင့် မကျေမနပ်ဖြစ်နေသည့် သူမ ဘာဖြစ်ခြင်နေတာလဲဆိုတာ သိနေပါပြီ နေမင်းသတင်းစာရွတ်ကိုခေါက်ချိုးညီအောင်ခေါက်လိုက်ပြီးနောက် မျက်မှန်ချွတ်ကာစာပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး
" ကလေး...ဘာတေစိတ်အလိုမကျဖြစ်နေတာလဲကိုယ့်ကိုပြော "
" တနေ့တနေ့အိမ်ထဲမှာကြီးပဲနေနေရတာ ...."
"အွန်း....ဒါဆိုခြံထဲလမ်းလျှောက်ကြမယ်လေ"
"ဟားးးး......လျှောက်ခြင်ပါဘူး "
" ဒါဖြင့် သက်ပြင်းတချချနဲ့ ဘာတေဖြစ်"
"ဒီလို ....ဦးရဲ့ .....ဟို....shopping လေးဘာလေးများထွက်ရင်ကောင်းမလားလို့ပါ "
"ကောင်းသားပဲ ကိုယ်လိုက်ပို့မယ်လေ သွားကြတာပေါ့"
ထိပ်ထား တခနမျှတွေဝေနေပြီနောက်
"ဟင့်အင်း....မသွားခြင်တော့ဘူး"
"ဟော်ဗျာ....ဒီကောင်မလေးနဲ့တော့ခက်ပြီ"
"ဟွန့် .......ဘာလဲ......ဦးကငြိုငြင်တာလား "
"ဟော်...."
"အင်းပေါ့လေ ..... မချစ်တော့တာသိပါတယ်"
"လုပ်ပီ....."
နေမင်း လက်ပိုက်ကာ သူမကိုအကဲခက်သလိုကြည့်နေသည်ကို ထိပ်ထား ပေစောင်းစောင်းဖြင့်ကြည့်ရင်း
" အရင်လို တီတီတာတာလေးတေတောင်မပြောခြင်တော့ဘူး အမြဲရှစ်ခေါက်ချိုးမျက်နာကြီးနဲ့ မချစ်တော့တာသိတယ်"
"ဟော်ဗျာ.....မဟုတ်ပါဘူးကလေးရာ"
တည်ငြိမ်နေသော နေမင်း မနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြစ်သွားကာ သူမအား ပွေ့ဖက်ရန်လက်လှမ်းလိုက်သည်ကို သူမ ပုတ်ချလိုက်ပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းကိုခပ်ဖိဖိကိုက်ထားလျှက် မျက်ရည်များပြိုကျလုမတတ်ပင်
နေမင်းသူမ နောက်ကြောလေးကို ခပ်ဖွဖွပုတ်ပေးရင်း ကလေးတယောက်ကိုချော့မြူသလို ချိုသာစွာစကားဆိုလေသည်
