နေမင်း ဆရာဝန်နှင့် ဆွေးနွေးနေကြသည်မှာ တစ်နာရီတိတိပင်ကြာမြင့်လာလေသည် သူ့ဘဝမှာဒီလောက်ထိရွေးချယ်ရခက်ခဲပြီး စိတ်မပင်ပန်းဖူးပေ
အချုပ်ဆိုရသော် ထိပ်ထား ခွဲစိတ်တာ အောင်မြင်ခဲ့သည် သတင်းကောင်းလဲ ဖြစ်သလို သတင်းဆိုးလဲ ဒွန်တွဲနေပြန်လေသည်
" ကလေး......ရှေ့ရှောက်ကိုယ့်ကလေးလေး ပင်ပန်းနေတော့မှာပဲ "
လူနာကုတင်ပေါ်တွင် ငြိမ်သက်စွာ အိပ်မောကျနေတဲ့ ချာတိတ်မလေး နံဖူးစပ်ကို ခပ်ဖွဖွနမ်းရှိုက်ပြီး နေမင်းလက်တပြင်စာရှိသော သူမပါးပြင်ကိုအသာယာပွတ်သပ်ပေးကာ မထိရက်မကိုင်ရက် ကြွေအိုးလေးလို တယုတယပင်
" သည်ကောင်မလေးကို ကျွန်တော်အသဲစွဲအောင်ချစ်မိနေတာပဲ ကလေးမင်းမရှိရင် ကိုယ်လုံးဝပြိုလဲသွားနိုင်တယ် သိရဲ့လား .......မင်းသဘောနဲ့မင်း ကိုယ့်ဘဝထဲပါဝင်ပက်သက်လာခဲ့တယ် မင်းမရှိပဲကိုယ်မနေနိုင်မှန်းသိခါမှ ကိုယ့်ကိုချန်သွားဖို့လုံးဝ မစဥ်းစားနဲ့ တမလွန်ဘဝထိ ကိုယ်မင်းကို ချုပ်နှောင်ထားမှာ ကိုယ်ကသိပ်အတ္တကြီးသလို ကိုယ့်အကြောင်းကလေးမသိတာတေအများကြီးရှိသေးတယ် နိုးလာပါတော့ကွာ "
တပတ်တိုင်တိုင်သတိရမလာသေး၍ နေမင်း ညသခေါင်တရေးလန့်လန့်နိုးလာတတ်ကာ သူမ အနားသို့ကပ်ရင်း နှာခေါင်းနာလက်ညိုလေး တေ့လိုက်သည်
"ဟူးးးး......အသက်ရှုနေသေးတယ်......."
"အွန်း.....ရေ.....ရေ....ရေဆာတယ်"
" ရေ.....ဟင်......ကလေး......"
"ရေဆာတယ်"
"ဟုတ်ပီ.....ဟုတ်ပီ ......"
နေမင်းအိပ်ရေးပျက်ရက်များနေတော့အိပ်ခြင်မူးတူးဖြစ်လိုက် သတိကပ်လိုက်နှင့် ရေအမြန်ခပ်ယူကာ ပိုက်တပ်ကာသောက်စေသည်
"သက်သာရဲလား.....ဘလိုနေသေးလဲ.....ကိုယ်....ဆရာဝန်သွားခေါ်လိုက်အုံးမယ်နော် ခန"
ထိပ်ထား နေမင်းလက်ကိုဖမ်းဆွဲလိုက်ကာ
"ဟင့်အင်း........ဦး ဘယ်မှမသွားနဲ့ ထိပ်ထားအနားနေပေးပါနော်.......ဘယ်မသွားပါနဲ့ .......ထားမသွားပါနဲ့"
