"ကိုယ့် အသက်ရွယ်ကိုလဲငှဲ့ပါအုံး ကလေးရာ"
"မသိဘူး ........ထိပ်ထား ကလေးမချစ်ဘူး......လိုလဲမလိုခြင်ဘူး"
" ကလေးရာ"
" ထိပ်ထားမှာ ဦးရှိရင်ရပြီး ဘာကလေးမှမလိုခြင်ဘူး
ဦး ထိပ်ထားကို ဒီထက်ပိုပြီး တွန်းအားမပေးပါနဲ့တော့ အရမ်းစိတ်ပျက်တယ်"
"ဘာ စိတ်ပျက်တယ် ဟုတ်လား......တောက်စ့်......"
မနက်စောစောစီစီး အိပ်ယာပေါ်၌ကြည်နူးနေစဥ် ကလေးယူဖို့ပြောတာကြောင့် နစ်ယောက်သားအခြေတင် စကားများကြပြန်သည် နောက့်တွင် ဦးနေမင်းတျောက် ထိပ်ထားစကားတခွန်းကြောင့် သူ့ဒေါသတေအလုံးလိုက်မြိုချနေသည့်နှယ် ခတ္တမျှ လေစိမ်းတိုက်ခတ်နေပြီး
"ကောင်းပြီး ကိုယ် ကလေးယူဖို့နောက် ဘယ်တော့မှ ထပ်မဟတော့ဘူး ကိုယ် ကတိပေးတယ်"
"ဦး....."
"ဒီည ကိုယ့်ဘော်ဒါ ပါတီပွဲ ရှိတာမို့ အိမ်ပြန်နောက်ကျမယ် ကလေးလိုက်မယ်.......အော် မေ့နေတာ မင်းက အလိုလူရှုပ်တဲ့နေရာတေမကြိုက်ဘူးပဲ ကိုယ်မေ့သွားတယ် sry ......"
"ဦး....ကလေးကို စိတ်ဆိုးသွားတာလားဟင်"
"အရာအားလုံး မင်းစိတ်ကြိုက် မင်းစိတ်ချမ်းသာသလိုသာနေပါ ကလေး"
"မဟုတ်.......ဦး......"
ကုဒ်အကျကောက်ယူကာ ခြေလှမ်းကျဲကျဲလှမ်းပြီးထွက်သွားသောသူကြောင့် ထိပ်ထား အိမ်အောက်ထပ်ထိပြေးလိုက်လာပေမည့် မမှိီတော့ မြင်ကွင်းတွင် ကားနောက်မှီသာမြင်ရတော့သည် ထိပ်ထား ငုတ်တုတ်ထိုင်ချကာ ငိုချလိုက်မိသည်
"ထိပ်ထားလဲ ဦးရင်သွေး မရခြင်ပဲနေပါ့မလား ဦးရာယ်......ဟင့်.....ဟင့်"
ဦးကလေးလိုခြင်သည်ဟုစပူဆာကတည်းကစ ဆေးခန်းသွားပြီး ကြိတ်ကုနေပေမည့် သူမ ကလေး ရနိုင်သည့်အခြေနေမဟုတ်ကြောင်း ရှင်းပြသောကြောင့် ထိုနေမှာ သူမ ပြိုလဲမတတ်ပင် ဦးကိုပင်မဖွင့်ဟရဲ သူမကိုထားသွားလဲသ်ိပ်ကြောက်သည်
