𝐎ℕ𝐂𝔼 𝐀𝔾𝐀𝕀𝐍 | 𝕋𝐀𝔼𝐊𝕆𝐎𝕂 √

✿ 08 ✿

ඒත් එක්කම පියන් හිටිය මගේ ඇස් ඇරුනේ දෙයක් මතක් වුන නිසා..ජන්කුක්...මගෙ ජන්කුක් ආපහු ඇවිල්ල ද.........

"ජන්කූ..ඔයා..ආවද..!! "

මම ඉක්මනට බෙඩ්ෂීට් එකත් අයින් කරමින් අනිත් පැත්තට හැරෙන ගමන්ම ඇදේ කෙලින් වුනේ ඒ විදියට කියාගෙන.ඒත් එක්කම කර්ට්න් අතරින් වැටෙන ඉර එළිය මගේ ඇස් වලට වදිද්දී මම ඒ එලියට ඇස් හුරු කරගන්න ටිකක් වෙලා ගත්තා.
ඒත් වෙනද වගේමයි... පාළු කාමරේක මම විතරක් තනියම.

මම මටම හිනා වුනේ මට හිතෙන සිතුවිලි....ඒව තනිකරම මගේ මනසෙ නිර්මාණය වෙන දේවල් විතරක්ම නිසා. මට දැනුන මගේ ඇස් වලට කදුළු උනනවා. ඒත් මේ වෙලාවෙ මම ඒ කදුළු පිටතට එන්න නොදි තද කරගත්තෙ උදේ පාන්දර ම අඩන්න ඕන වුනේ නැති නිසා.

අවුරුදු දෙකක් පුරාවට ම මම යම් තරමකට හරි සැනසුනේ ඒ සිතුවිලි වලදි මාත් එක්ක ඉන්න ජන්කුක් නිසා. ඒත් මට දැනෙනව තවමත් ජන්කුක් මාත් එක්ක ම ඉන්නව කියල.

වොෂ් රූම් එකට ගිහින් කණ්නාඩියෙන් බැලුවම දැක්කේ මගේ මූණ ඉදිමිල වගේ වෙලා. ඊයේ හවස් වරුවම කළේ මම අඩපු එකනේ. හොට් වෝටර් වලින් මුහුණ තවාගත්තෙ ඒකෙන්වත් ටිකක් අඩුවෙයි කියල හිතල. මොකද මට ඔම්මලගෙ ගෙදර යද්දි මූණ එල්ලන් යන්න හිත දුන්නෙ නෑ.

ජන්කුක්ගේ ඔම්මලා වුනාට ඒ මගේම ඔම්මයි අප්පයි වගේ. එයාල ජන්කුක්ගේ මරණින් පස්සෙ ගොඩක් විදෙව්වා. මොකද
ඒ එයාලගේ එකම දරුවා. මමත් දුකෙන් කියල පෙන්නුවොත් එයාලට තවත් වේදනාවක් විතරයි මම දෙන්නෙ.

ඉක්මනට ඇද ගත්තු මම මේ ගෙදරින් පිටත් වෙන්න කලින් මම ආපහු වතාවක් හැරිල ඒ හැමදේම මනසේ සටහන් කරගත්තා. මම පලවෙනි වතාවට ඒ ගෙදරට අඩිය තියපු වෙලේ ඉදන් හැම දෙයක්ම..ඇස් දෙක පියන් මොහොතක් මෙනෙහි කරපු මම හොද හුස්මක් අරන් සාලේ එල්ලලා තිබුණ ජන්කුක් හිනාවෙලා බලන් ඉන්න ෆොටෝ එකට හිනා වුන මම ගෙදරින් එලියට බැස්සා.

හිම වැටෙන එක තරමක් අඩු වෙලා තිබුණෙ දෙසැම්බර් වල හිම වැටෙන දවස් කීපය ඉවර වෙමින් යන නිසා වෙන්නැති. ආපහු වතාවක් ජනවාරි වල තදටම හිම වැටෙයි.