𝐎ℕ𝐂𝔼 𝐀𝔾𝐀𝕀𝐍 | 𝕋𝐀𝔼𝐊𝕆𝐎𝕂 √

✿ 01 ✿

පිටත වටපිටාවෙ තිබුණු දැඩි ශීතලක් නොතිබුණත් දැනටම හැම තැනම වගේ සුදෝ සුදු හිම තට්ටු රැඳිල තිබුනෙ වෙනත් වසරවලට වඩා මේ පාර ශීත සෘතුව ටිකක් කලින්ම පටන් ගත්තු නිසා වෙන්නැති. මේ දෙසැම්බර් මාසෙ අග. වෙන අවුරුදු වල ජනවාරි වල තමයි වැඩිපුර ම හිම වැටෙන්නේ. ඒත් මේ දෙසැම්බර් වෙන අවුරුදු වලට වඩා වෙනස්.

ඒත් මට ගිය අවුරුද්දේ දෙසැම්බර් වලයි මේ අවුරුද්දෙ දෙසැම්බර් වලයි කිසිම වෙනසක් නැති තරම්. අවුරුදු දෙකක් තිස්සෙ තනියම ගෙවන ජීවිතේ වෙන වෙනසක් මට දැනෙන්නෙත් නැති තරම්.

පාරවල් වල දණක් තරම්වත් උසට වැටිලා තිබුණ හිම තට්ටු සවලකින් ඉවත් කරමින් සිටි මහළු පුද්ගලයෙක් වෙත මගේ අවධානය යොමු වුණේ ඒ වගේ වයසක කෙනෙකුට මේ ශීතල දරාගන්න අපහසු වුනත් ඔහු ඒ අපහසුතා මැද වුනත් යුහුසුළුව දිගටම තම කාර්යය කරගෙන ගියපු නිසා.මොකද ඒ ඔහුගේ රැකියාව.

වීදියේ කෙළවරට ම ගියාම තියෙන පුංචි නිවසක පදිංචි වෙලා හිටිය ඔහු ජීවිතයේ සැදෑ සමය ගත කරන කෙනෙක්. ගතේ ශක්තිය අඩු වුනත් හිතින් ශක්තිමත් කෙනෙක් වුන ඔහු මේ උදේ පාන්දර සීතලේ තමන්ගෙ වගකීම ඉටු කරන්නෙ හරියට තරුණයෙක් තරම් කැපවීමෙන්.

මට ටිකක් එහායින් වුන මේසය මත දුම් දමන උණුසුම් කෝපි කෝප්පයක් තිබුණත් මම තවමත් ඒකට අතක්වත් තියල තිබුණේ නෑ.
ඔබ අහයි මේ වගේ සීතල උදෑසනකට රසවත් උණුසුම් කෝපි කෝප්පයක් තරම් දෙයක් කොයින්ද කියල.
ඔව් ඇත්ත. ඒක මගේ සිරුරේ දැනට මේ පැතිරෙන සීතල මදක් හෝ සමනය කරාවි. ඒත් මගේ මුළු ආත්මයම වහ ගත්තු ඒ සීතල සමනය කරන්න ඒ කෝපි කෝප්පයට හැකි වෙන එකක් නැහැ....

තව ටික දවසකින් මෙහෙට වසන්තය උදා වේවි.මේ සීතල නැති වෙලා යාවි. පිටත සුදු පාට හිම තට්ටු යට සැගවුණු ලස්සන පේන්න ගනීවි. ඒත් මගේ ජීවිතේ නම් හැමදාම ශීත සෘතුවක් විතරක්ම වේවි. මොකද මගේ ජීවිතේ වසන්තය ආපහු හැරෙන්න බැරි තරම් දුරකට ගිහින් ඉවර නිසා...

ඒ වසන්තයෙදි දැනෙන උණුසුම මට දැනෙන එකක් නැහැ. මොකද මගේ උණුසුම මගේ ලග නැති නිසා. ඒ උණුසුම නැතිව ගෙවන උණුසුම් වසන්තයකට වඩා මේ ශීත සෘතුව මට සැනසීමක්.