"ေကာ....ဘာဟင္းခ်က္လဲ..."
အိမ္ေနရင္းဝတ္အကၤ်ီျဖဴျဖဴအပြႀကီးထဲကိုလက္ထိုးထည့္ကာ ဗိုက္ကိုတပြတ္ပြတ္ႏွင့္မီးဖိုခန္းထဲဝင္လာတဲ့ရီေပၚရဲ့ တေၾကာ္ေၾကာ္အသံက လူမျမင္ေရေသးခင္တင္ အသံကေရာက္ေနၿပီ။
မီးဖိုခန္းထဲဝင္ဝင္လာခ်င္း ဟိုအိုးအဖုံး ဒီအိုးအဖုံးလွန္ေလာကာဖြင့္ေနတဲ့ရီေပၚလက္ကိုေရွာင္းက်န႔္ျဖတ္ရိုက္လိုက္သည္။
"ထမင္းနဲ႔စားဖို႔လုပ္ထားတဲ့ဟင္းေတြ၊ စည္းမရွိကမ္းမရွိ ဒီတိုင္းမစားနဲ႔"
"နည္းနည္းေလးျမည္းၾကည့္မလို႔ကို"
ႏွုတ္ခမ္းေလးေထာ္ကာေျပာလာတဲ့ ကေလးမသာမ်က္ခြက္ကိုေရွာင္းက်န႔္မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္သည္။
မေက်နပ္ဘူး...သူမေက်နပ္နိုင္ေသးဘူး...
မ်က္ေစာင္းတထိုးထိုးျဖစ္ေနသည့္ေရွာင္းက်န႔္ေၾကာင့္ ရီေပၚအေျခအေနမဟန္ေၾကာင္းတြက္လိုက္ကာ ေဘစင္ထဲကေရွာင္းက်န႔္ခ်က္ျပဳတ္ရင္းထည့္ထားသည့္အိုးတစ္လုံးႏွင့္ ပန္းကန္ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ေလာက္ကိုေဆးဖို႔ျပင္လိုက္သည္။
"အဲ့ဒါဘာလုပ္မလို႔လဲ"
"ဟို ဟို၊ ပန္းကန္ေဆး..."
"အဲ့ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္နဲ႔ေဆးၿပီးဘာလုပ္မွာလဲ၊ ေရကုန္တာပဲအဖက္တင္တာေပါ့၊ အကုန္ၿပီးမွေရာေဆးဖို႔ငါထားထားတာ"
ခပ္ျပတ္ျပတ္ေလသံႏွင့္ေျပာလာတဲ့ေရွာင္းက်န႔္ေၾကာင့္ ရီေပၚမ်က္ႏွာေလးငယ္က်သြားသည္။
"ဟုတ္"
ထို႔ေနာက္ေရွာင္းက်န႔္လွီးဖို႔ျပင္ထားသည့္မုန္လာဥေတြဆီအၾကည့္ေရာက္သြားျပန္သည္။
*ဟင္း ဟင္း...
လွစ္ခနဲစဉ့္တီတုန္းကိုေျပးယူကာ မုန္လာဥနီတစ္ခုကိုယူကာစဉ့္တီတုန္းေပၚတင္ၿပီးဓားႏွင့္လွီးလိုက္သည္။
"အိ"
ဒီမုန္လာဥနီကငါ့ဟာေလာက္ေတာင္မႀကီးဘဲဘာလို႔ဒီေလာက္မာေနရတာလဲ...
*ဒုန္း!
ဓားႏွင့္ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ခုတ္ခ်လိုက္ေတာ့ မုန္လာဥနီကႏွစ္ပိုင္းျပတ္သြားၿပီး စဉ့္တီတုန္းႏွင့္ဓားထိသံကလည္းမီးဖိုခန္းထဲပဲ့တင္ကာထြက္လာသည္။
