"က်န႔္ေကာ ကၽြန္ေတာ္အဝတ္ေတြအကုန္ေလၽွာ္ၿပီးလွမ္းၿပီးၿပီေနာ္၊ ပန္းကန္ေတြလည္းေဆးၿပီး သုတ္ၿပီး ဗီရိုထဲထည့္ထားၿပီးၿပီ"
အဝတ္ညစ္ထည့္တဲ့ျခင္းေတာင္းအလြတ္ကိုပိုက္ၿပီးအခန္းထဲဝင္လာတဲ့ရီေပၚက ခ်ီးက်ဴးခံခ်င္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳးမ်က္ဝန္းေတြတဖ်က္ဖ်က္လက္ေနရင္းေျပာလာေတာ့ ေရွာင္းက်န႔္ကစာအုပ္ဖတ္ေနရင္းကေန ေခါင္းမေမာ့ၾကည့္လာဘဲလက္မတစ္ေခ်ာင္းသာေထာင္ျပလာသည္။
"အာ..က်န႔္ေကာ ေနေလးသာေနတာပဲ၊ ဝရန္တာထြက္ၿပီးပန္းခ်ီဆြဲမလား"
"မဆြဲခ်င္ပါဘူး၊ ေနထိုးေနတာအသားမည္းမယ္"
"ဒါဆို က်န႔္ေကာမ်က္ႏွာေပါင္းတင္မလား၊ ကၽြန္ေတာ္ Mask လုပ္လိုက္မယ္ေလ"
"စိုစိစိနဲ႔ခ်မ္းရတဲ့အထဲ"
"ဒါဆို၊ ကၽြန္ေတာ္သရက္သီးသုတ္ေလး..."
"ဝမ္ရီေပၚ...ငါဒီမွာဇာတ္ညႊန္းဖတ္ေနတာ အသံေလးတိတ္ေပးလို႔မရဘူးလား"
ေရွာင္းက်န႔္ကလက္ထဲကဇာတ္ညႊန္းစာအုပ္ကိုလက္ညႇိုးေလးညႇပ္ပိတ္ကာ ကုတင္ေပၚတဘန္းဘန္းရိုက္ရင္းေျပာလာေတာ့ ရီေပၚရဲ့ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ေနတဲ့ပါးစပ္ေလးေစ့ပိတ္သြားသည္။
"ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္ေလးပဲႏွိပ္ေပးေတာ့မယ္ေနာ္"
ရီေပၚကခပ္တိုးတိုးေလးေျပာကာ ေရွာင္းက်န႔္ေျခေထာက္နားဝင္ထိုင္ရင္း ဆင္းခ်ထားတဲ့ေျခေထာက္ေလးမ်ားကိုအသာႏွိပ္ေပးေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲမ်က္ခုံးတို႔တြန႔္ခ်ိဳးကာဇာတ္ညြန္းကိုသာေသခ်ာဖတ္ေနသည္။ အသစ္လက္ခံထားသည့္႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ညႊန္းကိုအာ႐ုံစိုက္ေနဟန္ရေသာေရွာင္းက်န႔္ကို ရီေပၚခိုးၾကည့္ၿပီးတိတ္တိတ္ေလးသက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ ေျခေထာက္ေပၚတေရြ႕ေရြ႕သြားကာ ခပ္ဖြဖြႏွိပ္နယ္ေနေသာလက္တို႔ကလည္းအဆက္မျပတ္ေစရပါ။
အခုအခ်ိန္မွာေရွာင္းက်န႔္က ဘယ္အခ်ိန္ေပါက္ကြဲမလဲမသိရသည့္ခ်ိန္ကိုက္ဗုံးတစ္လုံးလိုပဲ သတိႀကီးစြာထားၿပီးဂ႐ုစိုက္ေနရသည္။ မၾကာခင္ထုတ္လႊင့္ေတာ့မည့္ Luoyang ဇာတ္ကားျပခ်ိန္နီးလာေလေလ၊ ရီေပၚေရွာင္းက်န႔္ခိုင္းတာေတြေရာ မခိုင္းတာေတြေရာအိမ္မွာစုျပဳံလုပ္ရေလျဖစ္သည္။ အိမ္ကေတာ့ သူတို႔ရဲ့အသစ္စက္စက္ရွန္ဟိုင္းကအိမ္ေလးေပါ့။ ရီေပၚ႐ုပ္ရွင္ရိုက္ေနတုန္း ေရွာင္းက်န႔္ကလိုက္လာၿပီး ေဆာင္းရာသီအတြင္းဖ်ားနာတတ္သည့္ရီေပၚအတြက္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတာျဖစ္သည္။ ဝမ္ရီေပၚတစ္ေယာက္ အဝတ္ေတြေလၽွာ္၊ ပန္းကန္ေတြေဆးေနရတာကိုေတာ့ ခၽြင္းခ်က္ထားလိုက္ေပါ့။
