"လြမ္းလိုက္တာေကာရာ..."
"မင္းမေန႔ညကပဲ ငါ့ဆီကျပန္သြားတာမဟုတ္ဘူးလား"
ႏွုတ္ခမ္းကိုခပ္ဆဆမဲ့ရင္းေျပာလိုက္တဲ့ေရွာင္းက်န႔္ေၾကာင့္ ရီေပၚႏွာေခါင္းလုံးလုံးကိုရွုံ႔လိုက္သည္။
"မေန႔ညကေနစၿပီး ဒီေန႔မနက္အထိ ၅နာရီ ၂၈မိနစ္ ၃၀စကၠန႔္ေတာင္ေကာနဲ႔ခြဲလိုက္ရၿပီေလ၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဝမ္းနည္းဖို႔ေကာင္းလိုက္သလဲ"
ဒီအီတတ္တဲ့ေခြးေပါက္ေလးကေတာ့...
ေခါင္းထဲမွအေတြးတို႔ႏွင့္ဆန႔္က်င္စြာ အျပင္မွာေတာ့ဖုန္းစခရင္မ္ဆီကိုမ်က္ေစာင္းလွလွေလးထိုးေကၽြးလိုက္သည္။
"အပိုေတြ သိပ္သိပ္ေျပာ"
"ေကာကကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ေတြကိုမယုံေသးဘူးလား၊ ဒီေလာက္သက္ေသျပတာေတာင္မယုံေသးဘူးလား"
မျပဴးေသာမ်က္လုံးကိုအတင္းျဖဲရဲကာ ကက္ကက္လန္ေျပာေနေသာရီေပၚေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န႔္ခြိခနဲရယ္လိုက္သည္။
မယုံစရာလား...ဒီအခၽြဲလုံးေလးကိုေလ...သူတို႔ရဲ့အိမ္ေထာင္သက္တမ္းေတာင္ဘယ္ေလာက္ရွိေနၿပီလဲ?
ျပဳံးစိစိျဖစ္ေနေသာေရွာင္းက်န႔္မ်က္ႏွာေၾကာင့္ရီေပၚမ်က္ႏွာရွုံ႔မဲ့သြားျပန္ၿပီ။
"ေကာကဗ်ာ...သံသယဝင္ရက္တယ္ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ေတြကို"
Heavy metal အသံႏွင့္ေအာ္ႀကီးဟစ္ေက်ာ္လုပ္ေနေသာဝမ္ရီေပၚေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န႔္ တရွူးရွူးလုပ္ကာအတင္းတားလိုက္ရသည္။ မလုပ္လို႔လည္းမျဖစ္ဘူးေလ၊ ဝန္ထမ္းတစ္ခ်ိဳ႕က ဖုန္းတစ္လုံးႏွင့္အလုပ္ရွုပ္ေနတဲ့သူတို႔မင္းသားကိုလွည့္ၾကည့္လာၿပီမဟုတ္ပါလား။
အခုဆိုရင္ဝမ္ရီေပၚေရာက္ေနေသာေနရာက ရိုက္ကူးေရးႏွင့္အေတာ္ေဝးေသာၿမိဳ႕စြန္တစ္ေနရာတြင္ျဖစ္သည္။ လိုင္းမမိသာဖုန္းေၾကာင့္ ဝမ္ရီေပၚမွာေရွာင္းက်န႔္ကို VC ေခၚဖို႔အတြက္ၿမိဳ႕ခံဝန္ထမ္းတစ္ခ်ိဳ႕ကိုအေဖာ္ေခၚၿပီး ရိုက္ကူးေရးေန႔တိုင္း ဖုန္းလိုင္းမိေသာေနရာကိုလိုက္ရွာရေလ့ရွိသည္။ ပုံမွန္ဆိုရင္ ဘယ္ဝန္ထမ္းမွဒီလိုလုပ္ေပးခ်င္မွာမဟုတ္ေပမယ့္ ဝန္ထမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ဝမ္ရီေပၚအတြက္ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝးလိုက္ေပးၿပီး ဖုန္းေျပာၿပီးခ်ိန္အထိလည္းေစာင့္ေပးၾကသည္။ ေနရာသိၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လိုက္စရာမလိုေတာ့ေၾကာင္း၊ တစ္ေယာက္တည္းသြားလို႔ရၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေျပာေသာ္လည္း စိတ္မခ်လို႔ပါဟူေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္ ဝမ္ရီေပၚဖုန္းေျပာဖို႔လိုက္ပို႔ခ်င္ေသာသူမ်ားကတန္းစီလ်က္ရွိၾကသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဝမ္ရီေပၚအျပင္ဖုန္းစခရင္မ္ေပၚမွေရွာင္းက်န႔္ကိုပါ တိတ္တိတ္ေခ်ာင္းလို႔ရသည့္အျပင္၊ ေခြးစာမ်ားလည္းတဝႀကီးစားရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
