Varolmak İçin Kaybolmak Gerek

15.Bölüm "Gerçek tanışma"

"Sustukça birikiyor içimdeki kelimeler,sanki çığlık çığlığa söylemediklerim."

Saren'in gerçekleri konuşmamız gerektiğini söyleyip herkesi salonda toplayıp bekletmesi üzerine birkaç dakika geçmişti.

Karşımdaki tablo çok değil birkaç gün öncesine ait bir görseli andırıyordu.

Buraya ilk geldiğimiz zaman.

Adelina, Sima ve Duru ayrı koltuklardı ayrı şekilde aynı bekleyiş içindeydi. Tıpkı benim gibi.

Ne konuşacaktı?

Kast ettiği gerçekler neydi?

Birkaç dakikalık süregelen gergin sessizliği Çağıl bozdu

-"Ee daha daha nasılsınız?"

Çağılın kinayeli sesi daha çok Saren'e gibiydi.

-"Saren'in konuşmasını bekliyoruz ha konuşmayacaksan-"

Simanın sözleri Saren'in konuşması üzerine kesildi.

-"Konuşacağım. Ama bu konuşma hoşunuza gitmeyecek biliyorsunuz dimi?"

Adelinanın sabrı taşmış gibi;

-"Of ne söyliyeceksen söyle artık!"

-"Harbi amına koyayım Acun gibi yapma o da Survivor da eleneni açıklayana kadar uykum geliyor"

Çağılın saçma örneği beni güldürdü.

-"Pekâla."

Saren ayağa kalkıp şöminenin üzerinde ki mermer gibi bir yerde bulunan beyaz kağıtları alıp ortamızdaki sehpaya attı.

Aslında orda başladı.

O odada bulunan kimseyi tanımadığımı anlamam.

Simanın kocaman açılan gözleri rahatça oturan Saren'i buldu.

-"Bi dakika nasıl?"

-"Sima Yalçın. 18 yaşında birşey mezunu değil çünkü lise de okulu terk etmiş daha doğrusu etmek zorunda kalmış."

Bunları neden söylüyordu?

Simanın yutkunması gözümden kaçmamıştı tıpkı yüzünde yapma diyen bi ifade de olduğu gibi.

Neydi Saren'in söylemesini istemediği?

-"Uyuşturucu. Söylesene nasıl vicdanın el verdi küçücük çocuklara uyuşturucu satıp kötü işlerine alet etmek?"

Şok ile irileşen gözlerim Saren'e çevrildi.

Ne diyordu o öyle?

Uyuşturucu mu?

Sima üstelik.

Odadaki herkes nefesini tutmuştu sanki kimseden çıt çıkmıyor herkes şaşkınlıkla birbirine bakıyordu.

-"Bu tek değil bir kardeşin var ama öz değil çünkü o çocuk ilerde yaptığın pis işlerle ilgilenecek kişi senin için,o yüzden bakıp büyütüyorsun onu değilmi? Hani o çocuğun gözünde kahraman sandığı harika ablası!?"

Bu sözler aklıma Simanın ilk söylediği şeyleri getirmişti.

'Kardeşimi okula bırakmak için gittim dönerken kırtasiyeden ona birşeyler alacaktım.'

Hâlbuki ne kadar da sevgiyle söylemişti kardeşim kelimesini.

Sima, şu saniyeye kadar çok pozitif bulduğum kız.