I am Pro Ana (Dutch)

Hoofdstuk 6

M'n moeder liep naar boven en zei: 'Sara kom op, je moet wel, kijk hoe je eruit ziet.'
Ik begon te huilen, m'n moeder had gelijk, ik zag er niet uit.

M'n moeder bleef maar roepen en praten.
Alles werd steeds erger, van Anorexia tot depressie.

De volgende dag

Ik wilde niet opstaan, ik wilde niet naar buiten, ik wilde niets meer doen.  Toch moest ik wel, dus ik liep naar beneden en maakte een klein ontbijtje voor mezelf.

M'n moeder liep naar beneden en zei: 'Goedemorgen schat.'
Ik gaf geen antwoord en liep meteen boos naar boven.
Het voelde net alsof ik op een dood spoor liep; eindeloos, uitzichtloos ect.

Één van de tips die ik op internet las over depressie was om alles op te schrijven. Dus ik pakte een schrift en schreef mijn gedachten op.

In de avond begonnen wij al vroeg en snel aan het avondeten. Mam moest namelijk werken.

Ik zei de hele tijd niets, letterlijk niets.
Mam wilde weer beginnen: 'Sara, kunnen we niet normaal praten?'
Ik keek haar aan en toen weer naar m'n eten.
M'n moeder pakte nog een stukje biefstuk uit de pan.
Ik hoorde mezelf zeggen dat biefstuk ongezond was.
M'n moeder zei: 'Sara?, alsjeblieft.'
Ik zei rustig: 'Mam, hou je nog wel van me?'
Mam keek mij aan en zei: 'Ja natuurlijk lieverd. Met heel mijn hart.'
Ik zei zuchtend: 'Zeg dan tegen me dat ik niet dun ben, want dat is de waarheid.'

Opeens begon ik te huilen, ik had mijn gevoelens gewoon niet meer onder controle...In die Pro Ana geboden die ik laatst gelezen had stond: 'Gij zult uw zwakke kanten niet laten zien,' die regel overtrad ik dus zojuist.

Mam liep op mij af en omarmde mij. Sinds pap weg was hadden we elkaar nog nooit zo dichtbij geknuffeld.

Mam keek mij aan en zuchtte, 'niemand had verwacht dat het zo ver zou komen,' dacht ik.

Mam pakte haar mobiele telefoon en belde de psychiater op, ze vertelde dat dit echt snel moest stoppen en hoe erg dit uit de hand zou kunnen lopen.

Na het telefoongesprek zei ik snikkend: 'Mam, ik wil naar die psychiater. Eigenlijk al zo snel mogelijk.'
Mam glimlachtte en zei: 'Dat heb ik al geregeld, Sara.'
Ik had geen gevoel meer, ik voelde me gewoon.... gewoon....gewoon..... DOOD.

Na het eten zei mam: 'Sara, beloof mij dat je weer gezond wilt zijn.'
Ik knikte m'n hoofd en liep naar boven, ik deed de deur op slot en pakte m'n koptelefoon. De muziek die ik afspeelde was Sleeping With Sirens - Fly, van hun nieuwe album 'Madness'.

'I wanna fly, I'm ready to burn down all the walls that I've been building up inside'.

Ik zong met een glimach: 'Can we fly, can we fly away?'
Ik pakte m'n dagboek en m'n muziek shuffelde naar Sleeping With Sirens - The Strays.

'Hold on, don't look back, you know we're better we're better than that.
Lost and thrown away, you know we're better we're better than that'.

In mijn dagboek schreef ik:
Woensdag, 4 april 2015
Tegen mijzelf en al mijn kinderen in de toekomst;

Vandaag ging alles een beetje mis.
Ik wist niet wat er aan de hand was, maar tijdens het avondeten barste ik in tranen uit.
Het enige wat me verbaasde was dat zij helemaal niet boos was op mij.
Mam had een psychiater gebeld, morgen mag ik langskomen voor m'n eerste afspraak.

Ik zong zachtjes het nieuwe nummer: 'Maybe I'm better off dead.'

Ik wil gewoon weer terug, maar... Straks gaat het fout?, Ga ik straks dood?. Pas ik wel op deze aardbol met mijn gedachten?, Wie zouden mij missen als ik dood was?, Hoe moet ik terug naar school dan?, Iedereen gaat me daar.
Ben ik nu wel goed genoeg? Ben ik nu wel goed genoeg voor die pestkoppen op school?, ach weetje, zoveel vragen die NIEMAND ooit zou beantwoorden, ik moet alles zelf zoeken.

xx, Het lelijke eendje xx