I am Pro Ana (Dutch)

Chapter 23

New Years Eve (morning)

Ik was gestopt met het schrijven van een dagboek. Het leidde mij alleen maar naar de eetstoornis toe, terwijl ik juist weer wilde aankomen. In plaats daarvan besloot ik om mijn leven wat interessanter te maken met het schrijven van een boek in mijn perspectief.

De ochtend begon ik met hele rustige muziek en ook nog eens in mijn bed. Mam moest nog even werken, maar deze avond was zij vrij. Ik keek doelloos naar het plafond, want de gesprekken met pap gisteren hadden mij nog in haar greep.

Na de diepe gedachtes besloot ik om mijn sondevoeding in te nemen. Naast mijn sondevoeding kreeg ik natuurlijk ook een eetlijst waar ik mij aan moest houden.

Tijdens het ontbijt deed ik wat muziek van Taylor Swift op. Haar muziek gaf mij de laatste tijd motivatie om door te gaan.

Rond 12 uur 's middags werd ik gebeld door een onbekend nummer. Althans, het was geen onbekend nummer, ik had het gewoon niet opgeslagen op mijn telefoon.

Ik twijfelde even maar raapte daarna de moed bij elkaar om op te nemen. Ik snapte het doel van twijfelen gewoon niet; een mens moet toch gewoon zonder angst en twijfel leven? of was het de grens die ik had gelegd op mezelf?, zelfs de kleinste dingen kunnen het bloed onder je nagels halen, dan heb ik het nog niet over ontbijten en het accepteren van een gesprek met een onbekend nummer.

Om terug te komen op het telefoongesprek en niet wat er afspeelde in mijn hoofd; ik nam dus op.

Op een één of andere manier was ik aan het begin erg stil, maar de vrouwelijke stem aan de overkant begon het gesprek met: 'Goedemiddag, spreek ik met Sara Molenaar?'

Ik zei twijfelend: 'Dat klopt mevrouw.'

De vrouw aan de overkant klonk erg enthousiast. of ik had dit gewoon overschat. Ik kende haar immers niet, dus ik moest eigenlijk gewoon niet klagen.

'Ik ben van Human Concern, een centrum voor eetstoornissen in Den Haag.' zei de vrouw enthousiast.

Toen zij Human Conern uitsprak, wist ik meteen dat dit ging over mijn eetstoornis. Ik volg de kliniek namelijk al maanden lang op Facebook, hun website, Twitter en Instagram, Al vanaf het begin was ik zeer tevreden over deze kliniek.

De vrouw ging door met praten: 'Wij houden maandelijks projecten over tieners die tegen een eetstoornis vechten of er tegen gevochten hebben. Ons team was geïnteresseerd in jouw verhaal, op basis van de fotoshoot's en het ongelukje dat de afgelopen tijd had plaats gevonden.'

Ik dacht geen seconden na en zei: 'Is goed, maar ik moet volgens de dokter nog rustig aan doen.'

De vrouw zei: 'Dat is geen probleem. Wij maken wat foto's en houden een interview en dergelijke met jouw. Ik zal de informatie over dit project naar jou mailen. De e-mail bevat het programma, locatie en tijdstip.'

Ik zei: 'Is goed.'

De vrouw vertelde er nog wat dingen bij die ik snel op papier had genoteerd, vervolgens sloten wij het gesprek af.

Allemaal nieuwe kansen voor 2016 ....

New Years Eve (night)

Mam was ondertussen al thuis. Ik vertelde haar het nieuws over Human Concern en zij was enthousiast en vond ook dat ik rustig aan moest doen. Ik snap haar bezorgdheid en accepteerde de situatie en het probleem.

Ik hoopte eigenlijk dat wij met de gehele familie een nieuw jaar in konden gaan, maar mam en pap vonden dit nog niet zo'n handig idee.

'S avonds was het echt een feest. Vuurwerk, lekker eten, gezelligheid en dergelijke.

Over het lekker eten gesproken; ook al mocht ik van de diëtiste gewoon eten buiten de sondevoeding om, maar ik had het niet zo met al dat junkfood. Zo kreeg ik het gevoel dat ik verloren had met deze 'competitie' tegen Ana.

Om ruim twee uur 's ochtends besloten mam en ik te gaan slapen. Nieuw jaar of niet, ik moest nog steeds opbouwen met mijn normale leven, dat ongeluk was namelijk niet voor niets ongeluk.