I am Pro Ana (Dutch)

Chapter 21

De volgende dag, in de trein

Toen ik wakker werd gaf mam mij het adres van papa. Eindelijk zou ik hem vandaag zien! Ik zat ondertussen in de trein, richting Amsterdam. Aan Amsterdam had ik heel veel herinneringen, van een gezellig dagje shoppen tot de mislukte fotoshoot.

In de trein zat ik na te denken over papa: Zou hij eruit zien als een headbanger?, hoe zou hij reageren als hij mijn voedingspomp ziet? Zou hij mij eigenlijk nog herkennen?

Daar zat ik dan, in een trein richting Amsterdam. Na een lange tijd had ik maar besloten om mijn oordopjes in te doen. Het nummer dat ik afspeelde was: Djurmaine - Over us. Ik was niet echt in de stemming voor harde muziek, ik wilde gewoon even ontspannen.

Bij een overstap werd ik gebeld door Mark. Mark had mij al een tijdje niet gesproken, misschien wilde hij dat ik genoeg ontspande van de ongelukjes?

Ik nam op: 'Hallo'.

Mark: 'Hey Sara! Gaat alles goed met je?'.

Ik: 'Gaat goed hoor, met jou?'.

Mark: 'Helemaal perfect. Ik had eigenlijk een vraagje: Meiden Magazine wilt graag een interview met jou'.

Ik dacht na, terwijl ik de trein inliep. Natuurlijk moet je iedere kans pakken die je kan pakken, maar een fotoshoot met een voedingspomp leek mij op dit moment niet echt motiverend voor kinderen. Toen Mark dat vroeg ik had meer in mijn hoofd van: 'Hey, laat ik Anorexia Nervosa promoten', natuurlijk gaat dit dan weer te ver, maar zo voelde het wel voor mij.

Ik zei twijfelend: 'Dat gaat echt niet lukken Mark, ik ben nog zwak en ik denk niet dat iemand geïnteresseerd is in mijn voedingspomp'.

Mark zei meteen: 'Oh ja, dat snap ik. Als je er helemaal klaar voor belt meldt je het maar oké?'.

Ik: 'Is goed'.

We hadden elkaar even begroet en toen nam ik af.

Ik keek naar buiten, door het raam. De natuur was zo mooi, Jermaine's 'Over Us' bleef maar spelen. Ik was gewoon vergeten te switchen.

Na een tijdje realiseerde ik mij pas hoe gefocust ik was op de woorden die hij zong. Het is zo zonde dat hij zelfmoord heeft gepleegd, die man had echt talent.

Bij mijn laatste overstap besloot ik toch maar om mijn muziek te switchen: Crywolf - Stomach it ft. EDEN. Ik kreeg na een paar minuten tranen, dit nummer was echt heel diep.

Ik kreeg ondertussen een appje van mama: 'Ben je bijna in Amsterdam?'.

Ik glimlachte even en reageerde met een simpele Emoji.

Wat zou er gebeurd zijn als ik nog steeds ruzie had met mijn moeder? Ik zou het niet weten, misschien zelfmoord?

Na een tijdje stond ik in Amsterdam, de drukste stad die ik ooit bezocht had.

Terwijl ik naar het adres van pap liep hoorde ik Crywolf zingen: 'Bless my darkness, bless my light. I lost my soul in your skin tone'.

Ondertussen keken mensen mij raar aan, omdat ik die voedingspomp bij mij had. Ach, laat zij lekker denken wat zij willen, dit is mijn leven en niet die van hun.

Toen zag ik zijn huis ...