I am Pro Ana (Dutch)

Hoofdstuk 5

Leave out all the rest - Linkin Park. Een liedje met vele betekenissen.

Ik lag op bed met hele negatieve gedachten. Hoe ga ik verder?, Wanneer ga ik dood?, Is dit het allemaal nog wel waard?

De directie belde naar ons huis en vertelde dat ik echt nog een weekje thuis moest blijven, 'voor je eigen veiligheid'. Wat de directie tot nu toe wist, was dat de 'barbiepop' uit mijn klas van school werd gestuurd.

Ik stond op, liep naar mijn bureau en opende mijn laptop. Ik moest gewoon even afleiding hebben. Ik bezocht het Pro - Ana forum weer. Eerder moest ik mij aanmelden met een voorstel procedure en het bleek nu dus dat ik aangenomen was. 

Toen ik ontbeet begon mam weer over de laatste tijd.
Na het ontbijt deed ik mijn huiswerk, maar dat ging niet zo goed. Ik moest steeds maar denken aan die meiden die mij sloegen en uitscholden.
Waarom moesten zij mij altijd hebben?

Na een tijdje gaf ik het op, ik gooide mijn huiswerk in mijn tas en zette muziek op: Andrew Belle - In My Veins stond als eerste op de Shuffle-modus.

'Nothing goes as planned, everything will break'.

Hij zong de 1e zin van het lied en mijn tranen stroomde langzaam over m'n wangen.
M'n moeder kwam binnen en zei: 'Waarom die depressieve muziek, Sara?'
Mam zag mij huilen en zei vervolgens: 'Sara, ga naar buiten, dit is echt niet gezond zo.'

Ik kleedde mij snel om, pakte mijn pennyboard en skate met mijn koptelefoon op naar een bankje bij het park.

Andrew Belle was rustig aan het zingen terwijl ik rustig voor mij uit keek.

'Oh, you're in my veins, and I cannot get you out, oh, you're all I taste, at night inside of my mouth'.

Ik kreeg langzaam tranen. Ik voelde alleen maar pijn in mijn hoofd.

Ik ging wat door cruisen, uiteindelijk verbrandde ik toch calorieën.

Terwijl ik wat ging cruisen switchte het nummer naar Jason Walker - Down.

'I don't know where I'm at... I'm standing at the back'.

Mensen keken mij aan en ik bleef gewoon kijken naar de grond.

Na een half uur 'reed' ik terug naar huis.
Toen ik binnen zat zei m'n moeder meteen: 'Ik heb een psychiatry geregeld.'

Ik zei boos: 'WAT?!', ondertussen stond ik boos op.
Mam zei zuchtend: 'Ga even zitten Sara, dit kan echt niet zo langer.'
Ik zei meteen: 'Wat kan niet meer langer?, m'n moeder die bepaald wat ik moet doen of dat ik gepest wordt op school?'
Mam zei snel: 'Sara, je moet naar een psychiater, kijk eens naar jezelf.'
Ik schreeuwde: 'EN NU ZEG JE DAT IK ER NIET UITZIE?, GA WEG OFZO!'

Het eerste wat ik wilde doen was van een flat afspringen, maar nee ik rende gewoon naar boven, deed de deur van mijn kamer op slot en huilde het maximale uit mijzelf.
Mijn telefoon ging ondertussen af. Ik werd gebeld door iemand zonder nummerherkenning.