I am Pro Ana (Dutch)

Hoofdstuk 4

Ik werd echt duizelig wakker, ik was te lui om mijn ochtendroutine te doen. Motivatie had ik niet.

Mama was vandaag nog steeds niet thuis, dus ik zette muziek op van Whitechapel. Ik moest ten minste op een manier wakker worden.
De playlist shuffelde na een paar minuten naar Linkin Park - Leave out all the rest.

Het was 06:30 uur, te vroeg voor school natuurlijk.
Ik deed m'n shirt uit, liep naar de spiegel en keek mezelf super strak aan. Stemmen in mijn hoofd zeiden dat ik goed genoeg was, maar andere stemmen zeiden dat ik te dik was. Ik zag dit moment als een duivel en een engel op mijn schouder.

"I CAN'T BE WHO YOU ARE, WHEN MY TIME COMES...", zong Chester Bennington, de leadzanger van Linkin Park.

Ik las ergens op het internet over een "Russian Gym Diet ", mijn ontbijt was dus een glas sinaasappelsap en een appel met schil, of ik zou zwarte koffie drinken, maar dat vond ik niet zo lekker. Ik wist niet eens of mam er zou zijn bij het avondeten, maar toch wilde ik dit dieet proberen.

Ik kwam aan op school en ik hoorde weer stemmen in mijn hoofd, zij hadden altijd wel een haat aan mij. Waarom was ik nou nooit eens normaal?

Het groepje meiden van gisteren kwamen op mij afgelopen en trokken mij ruw naar een muurtje. Zo ruw dat ik mijn hoofd hard stootte. Alles werd even draaierig voor mij. Dit deed mij denken aan de vorige keer dat ik tegen een muur aangeduwd werd. Ondertussen werd er tegen mij aan geschopt, zij schopte extra hard in mijn maag.

De schooldocent Nederlands liep op mij af en stuurde de meiden naar het lokaal van onze mentor.

De bel ging, de docent van Nederlands zei dat ik naar het kantoor van de directeur moest komen. Ik had gewoon weg moeten rennen wanneer het kon, m'n moeder moest nu zeker langskomen.

Daar zat ik dan, het was stil in het kamertje van de directeur.
De directeur verbrak de stilte: 'Oké, Sara, wat is er gebeurd?'
Ik zweeg, ik voelde mij echt dood en schuldig van binnen.

De directeur stond op en keek naar buiten. Het leek echt op zo'n dramatische politie scene uit GTST.

In mijn hoofd speelde er een hele conversatie af met mijn moeder. Een schreeuwende moeder die niet gelukkig was met het nieuws van de directeur.

De directeur zuchtte, hij ging weer zitten en toetste een nummer in met zijn telefoon. Ik had werkelijk geen idee wie hij zou bellen.

Mijn moeder nam op, zij was blijkbaar geschrokken volgens de directeur. Moeder werd gevraagd of zij onmiddellijk wilde komen.
Ik zag haar de deur van de kamer open doen.

Mam gaf mij een knuffel en zei: 'Waarom vertelde je dit allemaal niet?'
'Omdat het ook niets was, totdat iedereen zich er mee ging bemoeien.'
Mam en ik hadden een gesprek met de directeur en vervolgens werd ik 4 uur eerder van school gestuurd.

Thuis begon mam weer over het pesten en mishandelen.