I am Pro Ana (Dutch)

Chapter 22

Ik begon te trillen. Wat nou als ik nooit meer het huis uit kom?, is dit dan het einde van mijn leven?

Ik praatte mezelf wat motivatie in en keek naar de bel. Het leek net alsof ik boos was op de bel, maar eigenlijk was ik gewoon te bang om te drukken.

Na een paar minuten zuchtte ik en belde aan. Ik voelde mij even ademloos, maar toch stond ik 'gezond' op mijn benen. Gezond was ik niet, die voedingspomp moest ik overal mee naar toe sjouwen.

Na een paar minuten ging de deur nog steeds niet open. Zal ik nog een keer aanbellen?

Ik pakte mijn telefoon en deed Whatsapp open, ik stuurde een berichtje naar mama: 'Mam, hij is er niet'.

Mam reageerde met een blije emoji en met een tekst: 'Je vader is denk ik aan het werk in de achtertuin. Bel anders nog een keer aan'.

Op dat moment dacht ik: 'Wat boeit het dat hij in de achtertuin aan het werk is?, ik wil hem zien maar aan de andere kant ook niet'.

Ik reageerde met een 'oké', en belde nog een keer aan.

Dit keer hoorde ik iemand roepen: 'Ik kom eraan'.

Ik deed snel een stap naar achter. Ik had misschien een mesje moeten meenemen, of toch niet?

Iemand deed opeens open, ik voelde 2 ogen branden tegen mijn ogen.

Ik hoorde pap stotterend zeggen: 'S...S...Sara?'.

Ik begon ook opeens te stotteren. Ik zei zachtjes: 'Pap?'.

Ik dacht eigenlijk dat hij de deur heel wijd open zou doen en mij vervolgens zou knuffelen, maar dat is slechts het leven in een film. Het leven is realistisch.

De deur werd na mijn verbazing op een kier gezet. Ik zei twijfelend: 'Pap, ik ben het'.

Ik hoorde dat pap's stem helemaal veranderde naar een droevige stem. Hij zei twijfelend: 'Ga weg'.

Ik zei snel: 'Papa, kom op. Wij hebben allebei fouten gemaakt'.

Terwijl ik nog andere dingen zei, zat pap heel aandachtig mee te luisteren. Alle woorden die uit mijn mond vlogen raakten hem.

Uiteindelijk zei ik zachtjes: 'Pap, ik heb je onwijs veel gemist en ik wil opnieuw beginnen met jou'.

Pap deed de deur nu wel wijd open. Zijn gezicht veranderde van een droevige man naar een onwijs blije man. Het leek net alsof hij de lotterij had gewonnen.

Toen ik op zijn bank zat keek ik wat om mij heen. Er was gezellige popmuziek op de achtergrond, luxe meubels ect. Je kon niets zien van zijn drugsverhaal.

Terwijl pap wat drinken haalde, appte ik mijn moeder dat hij eindelijk open deed.

Het huis was niet het enige wat mij verbaasde. Mijn vader's uiterlijk was ook heel anders.

Pap had blijkbaar groene ogen, zwart haar met krullen, over zijn kledingsstijl was weinig te zeggen. Hij droeg namelijk zijn werkkleding.

Toen pap terug kwam met een glas appelsap zei hij: 'Hoe gaat het?', hij keek ondertussen naar de voedingspomp.

Ik mocht van de diëtiste gewoon eten en drinken, dus appelsap kon er wel bij.

Ik keek naar het glas dat mij aangegeven werd en zei twijfelend: 'Ik ben model en de laatste tijd ging het niet zo goed met eten'.

De woorden vlogen veel sneller uit mijn mond dan dat ik had voorgesteld in mijn hoofd. Pap knikte toen hij het hoorde en zei: 'Mam belde mij een tijdje geleden op met het nieuws dat je een model was. Ik zag je zelfs op de voorpagina van een tijdschrift'.

Ik lachte een beetje. Ik zei twijfelend: 'Ik heb een kleine pauze genomen, want dit gaat niet echt goed'.

Pap knikte en zei: 'Snap ik. Als je wilt stoppen is dat ook goed. Jouw moeder en ik staan helemaal achter jou oké?'.

Ik knikte.

Na een halve dag in Amsterdam moest ik terug naar Leiden. Mam zou mij vast wel gemist hebben.

Pap bracht mij naar Amsterdam Centraal, hij gaf mij een kus op mijn wang en zei nog wat dingen die ik aan mama moest vertellen. In de trein had ik deze dingen in mijn notities gezet, ik wilde zeker weten dat het contact met mijn moeder en vader weer gewoon zou worden.

Ik vond dit zeker een geslaagde dag!