I am Pro Ana (Dutch)

Chapter 13

Vandaag had ik eindelijk een dagje vrij, geen fotoshoot's, geen interview of een nieuw modellenbureau.

Mam moest al om 5:00 uur 's ochtends werken, ik snap echt niet hoe ze dat deed?, en dat dan 3x in de week. De andere 2 dagen start ze meestal om 10:00 uur.

De 'balad hours' playlist van Spotify stond aan. Dit had ik momenteel in mijn hoofd:
Waarom reageerde mam zo raar toen ik het over papa had?

Ja, niet de beste gedachtes in de vroege morgen, maar ja, waar moest ik anders over na denken?
Ik was gewoon zo diep in gedachten.
Zonder er bij na te denken liep ik naar beneden, pakte een appel en liep naar boven. Ja, een appel als ontbijt, ik was gewoon zo lui en moe.
Ik ging weer op bed liggen, wat was het leven soms zo hard.

10:00 uur 's ochtends

"Ja, okay! Ik ga gewoon wat rondsnuffelen tussen mama's doosjes en vind vanzelf wel iets dat te maken heeft met papa", zei ik in mijn hoofd.
Op de één of andere manier stond ik op zonder problemen, ik had gewoon wat spierpijn van gisteren.
Ik liep naar mam's kamer en deed het licht aan.
Het leek net op een James Bond film, stiekem rondlopen en niet weten wat je precies zoekt. Nou, klinkt dat niet logisch genoeg?
Ik keek wat in haar make-up kast: Nagellak, oogpotloden, sieraden, kleine spiegeltjes, nog meer nagellak, een briefje, oorbellen, eyelash, paspoorten en identiteitskaarten... Oh, wacht heel even, een briefje?

Ik pakte het briefje en keek naar de deur, nee want echt, dit leek op een James Bond film.
Op de voorkant van de envelop stond het adres van ons huis, postcode en mijn naam.
Voordat ik de envelop wilde openen bedacht ik de gevolgen daarvan:

Mam komt erachter (en natuurlijk gaat ze het meteen aan mij vragen, want mam en ik zijn de enige die in dit huis rondzweven). Ik krijg op mijn kop, maar mam moet in dat geval dan wel vertellen wat voor brief dat is. En natuurlijk: Ze gaat haar kamer op slot zetten, gewoon een manier zodat ik niet meer in haar kamer kom. Desnoods zet ze muizen in haar kamer.
Nee, nu draaf ik door. Ik keek op de achterkant van de envelop, daar stond: 'Sara, dit alleen openen wanneer je er klaar voor bent X'. Ik dacht na, waarom heeft mam mij dit niet eerder verteld?
Ik legde het briefje terug op zijn plek en keek verder in haar kledingkast. Haar kledingkast bestond uit een paar planken met kleding erop, de volgende 'kast' bevatte jurken, schoenen en jasjes. De volgende 'kast' zat vol met kleine dozen en sieraden.

Ja, voordat je je afvraagt of mijn moeder een rijke vrouw was: Ze lijkt er misschien wel zo op, maar nee.

Ik pakte een paarse doos, daarin zaten nog meer brieven en foto's.
Een briefje was zelfs al door de helft gescheurd en lag helemaal op de bodem van het bakje.
Ik pakte het briefje en stopte het in mijn zak. Natuurlijk, ik wilde niets anders dan de pijnlijke waarheid weten, ook al ging het mij wat tranen kosten.
Ik borg het paarse doosje weer op zijn plek en liep naar mijn kamer. Ik deed de deur dicht en pakte het briefje uit mijn zak.
Was mam boos ofzo toen ze het briefje verscheurde? Ik plakte het briefje een beetje aan elkaar met plakband, dat was ook serieus het enige wat ik ervan kon maken, laat ik eerlijk zeggen.
Ik hoorde de deur opengaan, mam riep blij: 'Sara?, ben je thuis?'.
Ik borg het briefje snel op in mijn 'oude' schoolagenda en riep terug: 'Ja mam, ik ben nog thuis'.
Ik hoorde haar naar boven lopen, mijn agenda borg ik snel op en ging op bed liggen...