I am Pro Ana (Dutch)

Chapter 18

Alles was zo koud. Ik kon niet meer helder nadenken, het enige wat ik nog in mijn hoofd had was; wanneer zou ik opgeven?, wanneer zou ik dood gaan?

Ik schrok wakker. Ik had echt een nare nachtmerrie.

Mijn wekker gaf aan dat het pas 8:00 uur 's ochtends was, mam was allang aan het werken.

Ik stond rustig op, deed wat muziek aan en liep rustig naar de badkamer.

Om heel eerlijk te zijn; ook al was ik model, ik had soms echt van die dagen dat Ana mij opnieuw wilde omkopen met haar praatjes, ik had soms echt van die dagen dat ik niets meer wilde eten en drinken, soms had ik ook wel eens van die dagen dat ik gewoon door bleef vechten. Niemand heeft tot nu toe een perfect leven geleden, iedereen heeft wel eens fouten gemaakt, toch?

Ik voelde mij niet meer zo blij en vrolijk als normaal. Ik bleef mezelf maar aankijken in de spiegel terwijl ik diep van binnen een conversatie plaats vond.

Tranen rolde langzaam over mijn wangen, ik werd echt gek van mezelf.

Ik raakte langzaam mezelf aan via de spiegel, was ik echt zo mooi?

Ik hoorde een stem in mijn hoofd, het zei dat ik minder moest eten en meer moest gaan sporten.

Alles wat de psychiater zei was ik alweer kwijt, maar niet vergeten. Ik was niet vergeten hoe de vrouw mij motiveerde om weer blij en gelukkig te zijn, ik was alles gewoon even kwijt.

De stem in mijn hoofd bleef maar schreeuwen en de tranen bleven maar rollen. De muziek bleef maar draaien en mijn gedachtes bleven maar een hele conversatie houden.

Ik trok mijn hand terug van de spiegel en probeerde rustig te ademen. Ik had geen controle meer over mijn lichaam, wat was er aan de hand?

Mijn lichaam begon te trillen en ik bleef maar proberen te ademen.

Mijn benen gaven het na een tijdje op; ik zakte rustig naar de grond.

Voor ik het door had werd alles opeens heel stil.

Ik deed een poging om op te staan maar nee, ik viel meteen weer op de grond.

Wat wel een verrassing was, was dat ik weer gewoon kon ademen.

Ik bedacht bij mezelf dat mijn telefoon nog in mijn kamer lag, maar ik kon niet lopen.

Met alle kracht die ik nog had kroop ik heel rustig de badkamer uit, richting mijn kamer.

Toen ik eenmaal mijn kamer in kwam belde ik mijn moeder snel op, mam had toevallig pauze.

Mam nam op en zei: 'Goedemorgen Sara'.

Ik zei zachtjes: 'Mam, help, alsjeblieft', mijn stem was opeens zo zwak, het leek echt alsof ik op het punt stond om te sterven.

'Sara, gaat het?, wat is er gebeurd?', mam's stem klonk geschrokken.

Ik kreeg het weer lastig met ademen. Ik zei snel: 'Mam, ik... help me'.

'SARA IK BEN ONDERWEG, WAT JE OOK DOET, BLIJF STIL LIGGEN', mam begon te schreeuwen, ik kon het gewoon horen.

Ik nam af en legde mijn hoofd rustig op de grond. Het stemmetje kwam weer terug, de pijn in mijn lichaam kwam weer terug, de tranen kwamen weer terug, mijn adem problemen werden erger, ik werd heel erg duizelig.

Na een paar minuten sloot ik langzaam mijn ogen...

' SARA, WORD WAKKER!'.

Alles was zo koud, ik voelde helemaal niets meer.

Ik hoorde mam huilen en schreeuwen. Na een paar seconden hoorde ik haar 112 bellen.

Het voelde net alsof ik verdoofd was, alsof ik een overdosis morfine had binnen gekregen.

Ik werd heel duizelig wakker.

Ik staarde de lichtjes op het plafond.

Na een paar seconden kon ik weer horen, een vrouw in een blauw jasje met een mondmasker kwam dichterbij en zei: 'Sara, knipper 2 keer met je ogen als het goed gaat okay?'.

Ik knipperde 2 keer met mijn ogen. De vrouw ging door: 'Lieverd, je had een paniekaanval en een hele zware ook'.

Een man in een iets lichtere kleur blauw kwam op mij afgelopen en zei: 'Goedemorgen Sara, er niets aan de hand. Je word over een half uur naar je kamer gebracht'.

Ik knipperde 2 keer met mijn ogen.

Ik had geen energie om mijn lippen te bewegen, ik had ook nog eens een luchtkapje op.

Na een paar minuten voelde ik een hele scherpe naald in mijn hand, ik werd zo slap dat ik langzaam in slaap viel...