I am Pro Ana (Dutch)

Chapter 9

Daar stond ik dan, met trillende benen te wachten op de fotograaf.

Er kwam een fotograaf aangelopen, het was een man. We stelden elkaar even voor en de fotoshoot ging als volgt:

De fotograaf zei welke positie ik moest aanhouden, zo ging ik vervolgens staan.

Na een tijdje (30 foto's), moest ik wisselen van kleding.

Het werd na een tijdje wel een routine om na de 30 foto's te wisselen van kledingstuk.

15:00 uur

De fotograaf liep met een glimlach op mij af en gaf mij een high-five.

Ik was ook helemaal blij, zo blij had ik mij denk ik nog nooit gevoeld.

Ik liep de kleedkamer uit met mijn normale kleding aan, de vrouw van het begin zei met een glimlach: 'Morgen is er een gesprek met je coach'.

Ik knikte, de tijd en adres werd mij doorgegeven en ik fietste weg.... Back home!

19:00 uur

De uren er tussen had ik m'n avondmaal en workout gedaan.

Toen ik net lekker in mijn 'Fall Out Boy stemming' was, hoorde ik mijn telefoon af gaan: Het modellenbureau.

'Goedenavond u spreekt met modellenbureau 'Fourteen Models', heb ik Sara Molenaar aan de lijn?'.

Ik nam een diepe hap adem en zei: 'Daar spreekt u mee'.

Het was een mannenstem, de man zei: 'Hallo Sara!, ik heb je foto's bekeken en ik wilde jouw meteen als coach hebben'.

Ik zei met een glimlach: 'Ow, gelukkig'.

De man ging door: 'Ja, zullen wij een afspraak maken voor morgen?, om half 10 's ochtends?'.

Ik zei meteen: 'Is goed'.

De man gaf mij nog het adres en wij namen af.

Ik liep snel naar beneden, richting mijn moeder en vertelde haar alles. Mam zou mij uiteindelijk brengen naar het modellenbureau.

De volgende dag (7:30 uur 's ochtends)

Ik keek mezelf aan voor de spiegel, was dit het lichaam waar een modellenbureau naar zocht? Was dit het meisje die zij wouden hebben? Was dit eigenlijk wel... wel...'STOP MET PIEKEREN', zei een stem in mij.

Toen liep ik naar beneden, ik ging ontbijten... Ik nam mijn tijd, het was overigens nog half 8.

9:00 uur

Nou, daar stond je dan. Het begon allemaal bij Anorexia Nervosa.

Ik was eigenlijk een half uur te vroeg, maar het was te proberen.

Ik liep verlegen naar binnen, m'n moeder zei in de auto nog: 'Sara, als jij het niet wilt, wil ik het ook niet'.

Deze zin had ik continu in mijn hoofd, wie weet stelde ik mijn moeder nog teleur. 'NEE SARA NU MOET JE ECHT KAPPEN', zei ik tegen mezelf... Gosh, waarom moet ik nou zo donker en depressief denken?

Ik liep een lange trap op, dan verbrand ik maar wat, toch?

Aan het einde van de trap nam ik een diepe zucht, niet omdat ik moe was maar puur omdat ik gestrest was.

Ik zag een meneer op mij aflopen, die meneer zei meteen: 'Hallo, Sara Molenaar?'.

Ik knikte mijn hoofd en zei: 'Dat klopt'.

Die meneer heette Mark, Mark van Duisteren.

Ik werd geleid naar een kantoor met super veel posters en foto's van dunne en mooie modellen.

Mark deed de deur lachend dicht en zei: 'Geen zorgen, jij komt hier ook binnenkort op te staan'.

Ik glimlachte verlegen en ging zitten op de stoel die mij werd aangewezen.

Mark deed zijn laptop open en zei: 'Ik ga je wat vragen stellen, vervolgens gaan we wat foto's maken voor een portofolie, want aan één klant heb je niets', hij lachte weer.

Ik lachte gewoon mee, die vent had gewoon een goede bui...

De vragenronde ging als volgt: