I am Pro Ana (Dutch)

Chapter 17

*Terug met het heden*

Een fel licht ging aan en ik sloot langzaam mijn ogen.

Om mij heen hoorde ik mensen mijn naam roepen en schreeuwen.

Ik probeerde mijn ogen te openen, maar ik had geen energie meer, ik gaf op...

Om mij heen hoorde ik Anastacia en vele andere schreeuwen.

Ik droomde papa en mama: toen ik denk nog 4 jaar oud was, Pap werd opgepakt door de politie.

Tijdens mijn droom voelde ik nog mensen die mij aanraakte, maar na een tijdje voelde ik helemaal niets meer.

Na een half uur (19:00 uur)

Ik opende mijn ogen en keek om mij heen, ik lag op een brancard.  Er liep een vrouw op mij af, de vrouw had een geel hesje aan.

De vrouw zei met een glimlach: 'Rustig aan Sara, wij hebben je moeder al gebeld'.

Ik ging met een verbaasd gezicht weer liggen, waarom is mijn moeder gebeld?, waar was ik?, ik was aan het oefenen voor de catwalk toch? ja hoor, mijn hoofd had weer eens een stress momentje.

Ik kreeg een luchtkapje op, opeens voelde ik mij echt heel ziek en duizelig. Dat ik mij zo ziek en duizelig voelde kwam niet door het kapje, maar door de stress en paniek in mijn hoofd.

Na een tijdje kon ik echt niet meer. Ik ging overeind zitten en haalde het kapje weg, ik zei zachtjes: 'Hallo?'. Een vrouw kwam aangelopen en zei: 'Gaat het?'.

Ik schudde mijn hoofd en zei zachtjes: 'Wat is er aan de hand?'.

De vrouw keek minder blij en zei: 'Je hebt een ongeluk gehad, er is niets aan de hand. Je moeder is onderweg'.

Toevallig hoorde ik mijn moeders stem.
De vrouw leidde mijn moeder naar binnen (want ik zat in een ambulance), mam gaf mij een knuffel en zei: 'Gaat het Sara?'.

Ik knikte en keek naar de vrouw een paar papieren in haar handen had. De vrouw had het over een stress aanval en dat daar een diagnose voor moest komen.

Even later mocht ik van de brancard af. Anastacia liep op mij af en zei: 'Oh dear, that was scary. Should we practise for the second time?'. Ik keek mam aan die mij aankeek.

Ik zei twijfelend: 'I don't think it will work'.
Anastacia knikte en zei: 'Well, at least you tried', ze liep uiteindelijk weg.

Mam en ik zaten in de auto. De radio stond aan en niemand had nog een enkel woordje gewisselt.
Wij stonden uiteindelijk gewoon in de file. Het was allemaal niet zo erg zoals het leek.

Uiteindelijk zaten wij in een file, was te verwachten als je Amsterdam uit reed. De stilte was erg ongemakkelijk, niemand zei wat en het enige wat ik nog voelde was hoofdpijn.

Mam verbrak de stilte na 5 minuten in een file te zitten: 'Sara, gaat het een beetje?'. Ik keek naar de weg, ik knikte mijn hoofd en concentreerde mij op de natuur buiten.

Ik dacht altijd dat ik nooit wat kon vinden met de natuur, maar om eerlijk te zijn; de natuur zag er wel heel erg mooi uit. Het leek net alsof je bij de bloemenvelden stond, ieder rijtje bloemen had een speciale kleur.

Mam zei: 'Moeten we echt naar de dokter voor een diagnose?', mam was aan het twijfelen, ik kon het gewoon horen aan haar stem. Wij beiden hielden niet van risico's nemen, typisch iets in de familie.

Ik zei met een vastbesloten toon: ' Ik weet zeker dat het nooit meer zal gebeuren mam', mam knikte haar hoofd en concentreerde zich weer op de mega lange file die voor ons stond.

Ondertussen concentreerde ik mij weer op de bed. Ik was zo gefocust over eigenlijk helemaal niets, nou... Wat je eigenlijk 'niets' wilde noemen.

Ik dacht altijd dat mam en ik vrienden waren, meer dan vrienden zelfs. Wij vertelde elkaar altijd alles. Ik bleef naar buiten kijken, ik had gewoon het gevoel dat er iets niet klopte met de drugs die pap handelde. Was het wel drugs?, leeft pap nog?, kan ik hem nog wel zien?, moet ik het mam ooit wel vertellen?

Toen het half 10 's nachts was kwamen wij thuis aan.

Ik ging meteen naar boven, richting mijn bed.