I am Pro Ana (Dutch)

Hoofdstuk 3

*Einde weekend*

Ja, maandag.

Ik deed mijn routine en liep naar beneden.

Beneden was mama 'hard' bezig met het eten. Ondertussen was zij lekker aan het dansen met de muziek.
Ik ging op de bank zitten en mam begon te praten: 'Goedemorgen lieverd, heb je heerlijk geslapen?'
'Zoals altijd,' zei ik gapend.
Na een paar minuten stond ik op en maakte mijn ontbijt klaar.

Toen ik weer op de bank zat besefte ik dat mijn wiskunde boek nog boven lag.
Ik sprinte naar boven. Terwijl ik de trap op liep zei ik: 'Mam, ik ben wat vergeten.'

Mam knikte en zei hardop: 'Ik ben pas om half 11 thuis.'

Ik was zo gefocust op het wiskunde boek dat er maar weinig binnen kwam van wat mam net zei.
Na een paar seconden zoeken had ik het hoor! Als ik dit boek zou vergeten zat ik echt diep in de problemen.

Ik liep rustig naar beneden en zag mam 20 euro het op aanrecht zetten.
Mam zei met een glimlach: 'Kies maar wat je vanavond wilt gaan eten.'
Ik knikte en dacht na.
Mam groette mij en ging weg, op naar haar werk.

Pap heb ik eigenlijk nooit echt gezien, mam zei dat hij dood was. Althans mam zei: 'Je vader is op een betere plek waar geen pijn is,' dan denk je toch meteen aan de hemel, of niet?

Ik had nog ruim een half uurtje voordat ik weg moest. Ik rende naar boven en keek naar het muurtje naast mijn bed, deze muur stond vol met motiverende teksten en leuke tekeningetjes die mij opvrolijkte wanneer ik depressief was. Deze muur wilde ik eigenlijk bekladden met dunne modellen, maar dat was misschien iets te opvallend voor mam.

Op mijn laptop keek ik nog snel naar tips en tricks voor op school.

Het half uurtje ging langzaam voorbij. Ik fietste naar school. Mam vond het niet zo erg van mijn fiets, ik had haar gewoon verteld dat ik hard gevallen was. Ze geloofde het ook nog. In het weekend kochten wij gewoon een nieuwe fiets. Zij had nooit een probleem met mij, misschien omdat ik haar enigste kind was. Of misschien omdat zij zoveel verdiende op haar werk.

Er kwam een meisje op mij afgelopen, ze was stok mager. Ze had blond haar en blauwe ogen.
In mijn zei ik: 'Alsjeblieft niet vandaag,' maar niemand kan het iets schelen. Al zou ik op sterven liggen, niemand die mij zou steunen.

Het meisje had een mooie en zuivere stem.
Ze stak haar hand uit en zei zachtjes: 'Ik ben Julia.'
Wij schudden elkaar de handen en gingen zitten op een bankje.

Julia vertelde over haar Anorexia problemen en haar eetstoornis, hoe zij bezig was met haar herstel en dat zij nieuw was op deze school. Ze zou helaas in een andere klas zitten, maar in pauze had ik nu ten minste iemand met wie ik kon praten.

Toch vond ik het opvallend dat er toevallig vandaag iemand met een eetstoornis op mij zou af lopen. Was dit een soort teken uit de hemel dat ik dit Anorexia 'proces' niet moest uitvoeren? Of wie weet moet ik er nu juist wel aan beginnen.

De bel ging, 5 lange uren school.
Eindelijk, na 5 lange uren was ik vrij. Ik moest eerlijk zeggen: de tijd ging best wel snel.

Ik had al mijn spulletjes gepakt, ik liep naar mijn fiets. Zoals altijd werd ik weer uitgemaakt voor allemaal dingen. Er liep een pleinwacht, toevallig was het mijn mentor.

Mijn mentor keek mij aan, ik liep de school weer binnen en wachtte in de aula tot de meiden weg waren.
Na een half uurtje liepen zij weg, mijn mentor liep er nog steeds.

Ik liep naar mijn fiets maar mijn mentor hield mij tegen en zei: 'Wat was dat net?'
'Niets, hoezo?', zei ik onopvallend. Ik wilde niet dat iemand merkte dat ik pijn had. Niet fysiek, maar mentaal.
De mentor pakte mijn schouder vast en zei: 'Als er iets is dan ...'
Ik zei hardop: 'Laat mij gewoon met rust.'
Ik pakte mijn fiets en reed snel weg.

Bedankt voor het verpesten van mijn dag, school!

Eenmaal thuis was ik weer eens alleen.
Ik fietste snel naar de winkel en kocht groente voor mezelf.
Ik wilde helemaal geen patat of loempia eten, eerst afmaken waar ik aan begonnen was.