I am Pro Ana (Dutch)

Chapter 14

Ik verstopte het briefje snel in mijn achterzak en ging snel in m'n bed liggen.
Mam deed de deur open en zei: 'Hey'.
Ik glimlachte en zei: 'Hey, hoe ging het op je werk?'.
Mam zei: 'Half, half... Productie ging vandaag alleen wat minder'.
Ik zei: 'Aw, jammer.... Ik heb lekker een dagje vrij'.
Mam begon te lachen en zei: 'Wacht maar, het eten is over 5 minuten klaar'.
Ik knikte, mam deed de deur dicht.

Ik keek naar het plafond, ik had niets meer in mijn hoofd, apart toch?
Ik liep na een halve minuut richting de badkamer.
Ik deed de deur op slot en pakte het briefje.
Op het briefje zelf stond: 'Hallo Sandra (zo heette mijn moeder), ik kan alles uitleggen. De reden waarom ik onze relatie heb verbroken, de reden waarom ik niets van mij liet horen en waarom ik begonnen ben met 'deze' praktijken'.

Ik hoorde mam al roepen: 'Sara, het eten staat klaar'.
Ik riep: 'Is goed mam, ik kom er zo aan'.
'Wel opschieten, anders word het koud'.
Ik ging door met lezen, er stond iets over drugshandel, dat hij mij (Sara) moest beschermen en dat hij binnenkort zou terugkomen.
Maar de datum van het briefje gaf al aan dat ik moest stoppen met hopen op geluk. Hij zou NOOIT meer terug komen.

Na een tijdje liep ik naar beneden, mam had Bob Marley aangezet en was lekker aan het dansen terwijl zij het eten op de eettafel plaatste.
Ik zei lachend: 'Mam, wat doe je?'.
Mam zei blij: 'Is het geen heerlijke dag?'.
Ik zei lachend: 'Yeah, sure mam'.
Mam deed de muziek uit en zei: 'Eet smakelijk'.
Ik ging aan tafel zitten en begon te eten.

Na het eten liep ik naar mijn kamer.
Ik stopte het briefje weer in mijn oude agenda. Vervolgens ging ik lekker vroeg naar bed, want morgen had ik een intake gesprek voor de modellenschool waar ik naartoe zou gaan.

Op bed had ik nog een laatste gedachten: Is Ana weg?

De volgende dag
Mam was weer niet thuis.
Ik liep rustig naar beneden, mijn Iphone in mijn hand en oordopjes in.

Het nummer dat ik nu afspeelde?, Linkin Park - Final Masquerade.

Ik maakte mijn ontbijt en ging lekker fietsen naar het adres waar ik moest zijn.
Toen ik daar aankwam zag ik niemand, letterlijk niemand.
Waar was iedereen?, was dit wel een school?, werd ik straks misschien ontvoerd ofzo?
De grote letters gaven wel 'modellenschool' aan.
Toen ik naar binnen liep stond er al een man, ik moest eerlijk zeggen: Hij had spierballen.
Hij keek mij aan en zei blij: 'Jij moet Sara Molenaar zijn'.
Ik knikte en zei: 'Ja, dat klopt'.
Wij schudden elkaar de handen en ik werd geleid naar een klaslokaal.
Daar kreeg ik een roostertje en werden er wat vragen aan mij gesteld, dit deed mij gewoon denken aan het intake gesprek van "Fourteen Models" .

Na het gesprek kreeg ik een lijstje met lokalen en vakken, hij zei: 'Je kunt de eerste paar dagen wel gewoon meelopen met de klas als je de lokalen niet kent, dat komt wel goed'.
Ik knikte. Ik kreeg nog een brief met informatie: Wanneer mijn eerste les was, waar mijn eerste les was en mijn klas.