I am Pro Ana (Dutch)

Chapter 19

Ik keek mam verbaasd aan toen zij zei dat ik een paniekaanval had.

De chirurg kwam aangelopen, het was een man en hij had een zwarte rugzak bij zich. Zou hij soms haast hebben?

De man controleerde iets en schreef wat op papier. Na een paar minuten had de chirurg het over sondevoeding, ik kon er weinig van horen, ik was gewoon iets te gefocust op mijn situatie.

Ik had het gevoel dat ik niet meer zo goed kon slikken, iets blokkeerde het een beetje.

Mijn lichaam was zo slap, ik kon mezelf nauwelijks bewegen.

De chirurg keek mij opeens aan en zei: 'Gaat het Sara?'.

Ik knikte, ik kon haast niet praten.

De chirurg ging rustig op de rand van het bed zitten en legde mam en mij uit wat de rugzak te betekenen had.

De man zei: 'In de rugzak zit het volgende', hij haalde rustig de spullen eruit.

'Een voedingspomp', hij legde uit hoe ik de voedingspomp moest gebruiken en ik kreeg ook een schriftelijke uitleg over de voedingspomp.

'Een spuit, want je krijgt je maaltijden nu per kleine porties. Je krijgt je sonde nu 3 a 4 keer op een dag'. Hij liet mij verder nog zien hoe ik de medicijnen moest innemen, hoe ik het slangetje moest schoonmaken en wat de neuspleister moest voorstellen. Verder had hij het over niet of zo min mogelijk bewegen.

Voor de paniekaanvallen kreeg ik een officiële diagnose en veel medicatie.

Na een half uur kwam er een assistente (de chirurg was al weg), de assistente verwijderde wat draadjes om mijn lichaam en gaf een schema voor de medicatie en de voeding. Verder moest ik nog rustig wachten op de diëtiste die mij verdere uitleg zou geven.

Ik kreeg van de diëtiste nog een heel dun boekje met alles over de sondevoeding en waarom ik het moest doen. Daar had ik zelf wel een antwoord voor: 'Anorexia Nervosa'.

Na een half uur mochten wij het ziekenhuis uit, ik voelde mezelf echt niet meer, daarom was het ook wel handig dat ik met een rolstoel naar de auto ging.

Mam liet mij rustig liggen op de achterbank en ik viel rustig in slaap.

Na een half uur kwamen wij thuis aan. Mam tilde mij rustig op naar boven en liet mij verder uitslapen in mijn slaapkamer.

"Alles werd draaierig, ik kneep mezelf hard in mijn arm maar zelfs dat voelde ik niet. Ik voelde mezelf langzaam wegzakken, mijn hart bonkte echt alsof het eruit wilde springen. Toen ik mij omdraaide kreeg ik de schrik van mijn leven, het was....", ik schrok wakker. Ik keek rustig om mij heen en zag dat ik weer in mijn eigen kamer sliep.

Mam liep mijn kamer in met een grote ijzeren bak, daar zou vast de sonde in zitten.

Mam activeerde de voedingspomp en ik kreeg mijn sonde toegediend.

Toen ik weer alleen was belde Mark (van 'Fourteen Models') mij. Ik nam op: 'Hey Mark'.

Mark klonk rustig: 'Hey Sara, ik had gehoord over het ongelukje bij Anastacia'.

Ik: 'Klopt ja'.

Mark: 'Gaat het nu wel een beetje?, rust even goed uit'.

Ik: 'Ja, is goed. Doe ik'.

Mark: 'Mooi, ik las alles af voor deze maand, totdat je helemaal hersteld bent'.

Ik: 'Is goed, dankjewel Mark'.

Mark: 'Geen probleem'.

Mark nam af.

Ik keek naar het plafond terwijl ik rustig naar muziek luisterde.

Mijn gedachtes waren zo diep, ik kon zelf niet eens meer helder nadenken.

Ik zuchtte en besloot maar om te gaan slapen.