I am Pro Ana (Dutch)

Chapter 20

"Alles werd draaierig, ik kneep mezelf hard in mijn arm maar zelfs dat voelde ik niet. Ik voelde mezelf langzaam wegzakken, mijn hart bonkte echt alsof het eruit wilde springen. Toen ik mij omdraaide kreeg ik de schrik van mijn leven, het was....".

Ik werd wakker met de ergste nachtmerrie die ik maar kon wensen.

Sommige dagen waren gewoon slecht, gewoon om eerlijk te zijn. Het leven van een model was dus niet altijd zo leuk en gezellig als ieder meisje zei toen zij klein was.

Mam kon vandaag geen vrij krijgen van haar baas, vanwege dat ongeluk van gisteren.

Over dat ongeluk gesproken: ik kon alle pijn nog in mijn benen voelen. Maar ook om heel eerlijk te zijn over de voedingspomp en de neuspleister: Ik kon er probleemloos mee slapen, dus dat was dan nog wel een voordeel. Ik had verwacht dat het leven met een voedingspomp iets erger zou zijn dan dat je zou zien in een Anorexia documentaire.

Met alle kracht die ik nog in mij had liep ik rustig naar de badkamer. Ik poetste rustig mijn tanden en liep terug naar mijn kamer.

Ik deed wat muziek op en dacht na over pap die meegesleurd werd door de politie, mam die maar bleef huilen en schreeuwen en natuurlijk mezelf als het 3 jarig meisje die maar wat om zich heen keek.

Uit verveling pakte ik het briefje die ik laatst vond in één van mam's doosjes. Ik opende het briefje en las hoe pap schreef over onze familie. Zou pap teleurgesteld zijn in mij, puur omdat ik mezelf de dood in heb geholpen?, zou hij eigenlijk wel trots zijn op wat ik allemaal bereikt heb?, ik bedoel: geen enkele ouder is trots op het feit dat zijn of haar eigen dochter Anorexia Nervosa heeft toch?

De dag ging sneller voorbij dan dat ik verwacht had. Mam kwam 's avonds thuis en maakte de sondevoeding klaar. Niet dat ik het zelf niet kon, maar mam wilde altijd gewoon de moeder van het huis spelen, wat ik eigenlijk best wel lief vond. Mam was en is altijd degene die mij door dik en dun helpt.

Toen ik van tafel wilde gaan hoorde ik mam zeggen: 'Sara, wij moeten eigenlijk praten'.

Ik dacht heel diep na en ging ondertussen weer rustig zitten.

Mam stond op en pakte 2 glazen, zij vulde de glazen met water. Vervolgens ging zij weer zitten en gaf mij een glas.

Mam zag er opeens heel bleekjes uit, zo bleek dat ik eigenlijk wilde vragen of het wel goed ging, maar ik wilde de stilte gewoon niet verstoren.

Mam keek wat om zich heen en zei twijfelend: 'Ik vind dat je oud genoeg bent om dit te weten'.

Ik keek haar aan en dacht weer na over papa, zou dit het moment van de waarheid zijn?

Aan de stem van mijn moeder kon ik gewoon horen dat zij moeite had met dit onderwerp.

Mam begon: 'Sara, jouw vader is niet overleden, zoals ik je vroeger altijd verteld had'.

Ik keek mam met verbaasde ogen aan, alsof ik nog nooit die brief in haar kamer gelezen had.

Mam ging door: 'Jouw vader is een paar jaar geleden....', ze nam een slokje van haar water.

'Jouw vader is een paar jaar geleden opgepakt voor drugshandel. Een paar maanden later kreeg hij van de rechter te horen dat hij maximaal 2 jaar in de cel moest zitten voor het smokkelen van meer dan 30 gram softdrugs'.

Ik kreeg langzaam weer herinneringen van het politie gebeuren.

Ik zei zachtjes: 'En toen?, waar is hij nu?'.

Mam zei twijfelend: 'Hij is nu weer op vrije voet en heeft spijt van zijn drugshandel. Hij wilt dat je weer eens langskomt bij zijn woning in Rotterdam'.

Ik knikte en nam een slokje van mijn water.

Mam stond op en gaf mij een flinke knuffel.

De waarheid kwam toch boven tafel...