My View Every Night

Epilogue

Isang linggo matapos akong tuluyang namaalam sa kaniya, ay parang pareho lang ang sakit nanararamdaman ko, walang nagbago. The wound is still fresh. Andito parin ang sakit na nararamdaman ko. Noong araw na inilibing siya ay parang gusto kong sumunod sa kaniya sa araw na 'yon but his words before stopped me.

'Marami pang naghihintay sa'yo.'

'Yan ang sinabi niya sa'kin noong araw bago siya mamatay. At kung banalikan ko ang araw na 'yon, hindi ko talaga siya iniwan. Nanatili ako sa tabi niya hanggang sa tuluyan na nga siyang kinuha.

And now I'm standing here outside our house, at lahat ng mga alaala namin ay biglang bumalik. Thia is the place where everything started but I'm here right now alone. All our memories of being together  watching the beautiful view of the city nights just made me miss him even more.

"Akala ko ba, sabay tayong titira dito. Akala ko ba bubuo pa tayo ng pamilya. Bakit nag-iisa nalang ako dito ngayon?"

Paulit-ulit na tanong pero iisa lang ang sagot. I should move forward and live with the pain hanggang sa magheal na ako. I'm cancer free already. Gumaling na ako, pero kasabay ng paggaling ko ang pagkawala niya.

A week passed I return to my home, with him. I visit him and bringing him food that he wants. I sat at the grass and I touched his name at kasabay non ang muling pagtuli ng mga luha ko.

Dr. Paolo David Garcia, M.d.

"Mahal, kakayanin ko na. Alam kong makakaya ko na. Alam kong bukas o sa makalawa maaari ko ng simulang sanayin ang sarili ko na mag-isa. Asawa ko, huwag mo kong pababayaan ha. Maaga mo man akong iniwan pero mahal na mahal kita."

It's time for me to face the fact that I'm going to live this life all by myself. Days had passed. Until days became week  and weeks became months, and months became and years and years became a decade. Three whole decade had passed since my love left me. Three whole decade of living this life alone.

I am here right now in the cemetery where I'm in front of my home celebrating my 65th birthday. I faced all of it. Kinaya ko ang lahat. Sa loob ng 30 years nakaya kong harapin ang lahat ng sakit, kinaya kong magising at matulog mag-isa. Kinaya kong mabuhay at tumira sa bahay na pinangarap namin ng mag-isa. But the pain? Wala na ang sakit na nararamdaman ko kasi ang tanging nararamdaman ko lamang ay ang pagkasabik na muli siyang makita.

"Asawa ko, kinaya ko. Tinupad ko ang ipinangako ko sa'yo na kakayanin ko, but now, siguro oras nadin para ako ay magpahinga at makapaling ka ulit. Oras na para magkita tayo ulit. Mahal malapit na ako, abangan mo ako ha."

"Tita-ninang!"

Napatingin ako kay Ely nang makita ko siyang papalapit sa akin. "Padilim na tita-ninang, it's time na para magpaalam kay tito-ninong."

"Hindi ako kahit kailan man magpapaalam sa kaniya kasi kahit kailan man ay hindi ko siya iniwan, Ely. This is just a hello, kasi gusto ko na siyang makita."

"Tita! Huwag ka naman magsalita ng ganiyan. Let's go na. Goodbye tito-ninong, tita-ninang is so brave, kinaya niya lahat eh."

Tuluyan na nga kaming umalis sa senenteryo at si Ely na ang naghatid sa akin sa bahay at dito nadin siya matutulog ngayon. Simula noong tumatanda na ako ay siya ang parating nandito kasi siya na ang nag-aalaga sa akin.

"Ely, it's time for me to rest." 

I smiled at her as I look to her face. Nakita kong tumulo ang kaniyang mga luha ng marinig at maintindihan ang sinabi ko. I'm lying here on my bed while facing the beautiful view of night.

"Ely, you should be happy for me, because finally after how many decades, uuwi na ako sa tunay kong tahanan. You should be happy kasi finally magiging masaya na ulit ako, no more pain, no more struggles, just happiness. Ayaw mo ba 'non?"

"Ofcourse tita, that's what I want, pero-"

"Ely, matanda na ako. I faced everything already at ngayon, pagod na ako. Pagod na pagod na akong humanap ng rason araw-araw para lang gumising. Oras na para maranasan ko ulit ang tunay na kaligayahan. It's time for me to meet my love again."

"Tita, I love you."

Mahigpit niya akong niyakap at ganoon din ang ginawa ko. "I love you more, Ely. Should you allow me to rest already?"

Kahit labag man ito sa kaniyang kalooban ay tumango parin ito habang patuloy na umaagos ang kaniyang mga luha.

"Asawa ko, I'm almost there."

Walang sakit akong nararamdaman dahil sa ngayon ay puro saya lang ang tanging nararamdaman ng puso ko, kasi alam ko sa sarili ko na makikita ko na muli ang taong matagal ko ng hinihintay na makasama muli.

"Ngayon, tutuparin ko na ang pangakong sinabi ko sa'yo. Ikaw lang ang lalaking mamahalin ko hanggang sa huling sandali kong pananatili dito sa mundo."

"I love you."

As I closed my eyes alam ko sa sarili ko na pagmulat ko ay kasama ko na siya. Alam ko sa sarili ko na makakasama ko na ulit siya.

"Asawa ko..."

I can't stop myself anymore. He offered me his hand and help me to stand up. Niyakap ko siya ng mahigpit dahil sa wakas ay magkasama na ukit kami. Sa wakas hindi na kami mahhihiwalay a muli.

"Oras na para ipagpatuloy natin ang walang hanggan nating istorya."

Sunod-sunod na umagos ang mga luha ko ng marinig ko ang kaniya sinabi. "Minsan man itong naudlot pero pangako ko sayo na hindi na ito kahit kailanman matatapos."

"My love for you is endless. It's time for us to live our love with each other forever."

"I love you," saad ko.

"I love you much more than you do..."

He kissed my forehead before he hold my hand and he look at me.

"Let's now continue our journey together."

"He's my comfort, my home, my paradise, with him, I have everything."

-Dr. Isabel Beatriz R. Garcia-

Time of death 11:45 pm.

–END–

__________________________________________________________________________________________________________________.