Diep vanbinnen

Wat ik je ooit nog zal vertellen

De speelse duwtjes tegen mijn schouder
Ik geef ze met liefde aan je terug
Wanneer ik naar je grijns, terwijl jij krakende crackers stil probeert te eten
Jij geniet van de kleine momenten in dit vroege stadium
De bladzijde wordt omgeslagen naar een oneven pagina
Toch blijven woorden vloeien die het ene zeggen en toch het andere betekenen
Ze vullen de kamer totdat deze helemaal vol zit
Jouw blikken laten me nadenken over wie ik ben en waar ik voor sta
Terwijl ik weet dat ik nooit hét zal zijn voor jou
Een kneepje in je hand, mijn hand op je onderrug, misschien een kusje op je wang...
Mijn woorden zijn in mijn binnenste blijven steken
Ik voel ze prikken onder mijn huid, zo graag willen ze gehoord worden
Maar ik stop ze weg en ik zwijg, totdat jij al je zintuigen op scherp hebt staan
Jij wilt liefde in een vorm die voor mij niet voelbaar is
Ik merk hoe je naar me kijkt als je me naar je toe wil trekken
Maar excuses rollen over mijn lippen
Ik zal nooit genoeg zijn voor jou, niet op die manier die jij van mij verlangt
Een rode roos zal ik altijd aan je blijven geven, in jouw ogen zal de roos altijd wit blijven
Het zal misschien lijken alsof ik mezelf niet als mijn beste ik en tegelijkertijd als mijn slechtste ik wil tonen
Het rode zal vervagen tot roze en uiteindelijk zal de bloem verwelken
Ik hoop dat die dag nog lang op zich zal laten wachten
Nu ben ik degene die wil genieten van golven die een mooi schouwspel maken van wat eigenlijk erosie is
Golven, schitterend helder blauw, vol energie, gedreven door de maan
Ze nemen het gesteente mee, om kalkstenen kliffen achter te laten...

De dagen zullen als het ontstaan van bergen zijn, opstapelend sediment waarop in de diepte druk wordt uitgeoefend
Als allerlaatste zal het opgeheven worden. Eindelijk zichtbaar.
Ooit zal je het weten, vertellen zal ik het je zeker
Ik ben echter bang dat één rode roos dan alleen niet meer genoeg zal zijn