Diep vanbinnen

"Why do I exist?"

Trigger warning: paniek-/angstaanval

Waarom besta ik?

Als alles wat ik aanraak door mijn vingers glijdt...
Het valt in splinters uiteen. Het glinstert niet, het schittert niet. De zon durft zich er niet in te vertonen. De scherpe randjes. De kartelige randjes. Het zijn heuvels en dalen, zoals mijn leven eruitziet. Soms steil en scherp. Je hoeft maar één stap te zetten en je ziet de donkerblauwe zee op je afkomen. Andere bochten lijken net zacht en soepel. Als glad ijs waar je je schaatsen het liefst in zet en kilometers maakt met de wind in je haar, de zon in je gezicht. Een vrij gevoel. Aan de scherpe kanten stoot ik me weleens. Iets te vaak neem ik een te scherpe bocht en voel ik ze in mijn huid prikken, als bevestiging. Iets te snel, iets te lomp. Zonder gedachten, alleen aan anderen denkend. Ik ga voor je aan de kant, ik loop achter je om de ongemakkelijkheden te verzachten. En toch verbaast het me dat ik me stoot en de confrontatie weer aan moet gaan.

Een overvol klaslokaal. Niet met mensen, want veel zitten opgesloten op hun kamer, maar met stemmen die weergalmen in mijn hoofd. Mijn hart gaat tekeer. Er komt weer een bocht aan en ik ben bang dat deze scherp zal zijn. Mijn hoofd op mijn handen gericht, hopelijk trillen ze niet.
Een wijzende vinger die me ineen doet krimpen. Een ronde nagel waar nog nagellak op heeft gezeten. Kartelige randjes vertellen een verhaal. Zij heeft ook een verhaal, waar jij je niet genoeg in verdiept. Jij bent de hoofdpersoon in je eigen verhaal.
Ik voel me voor een keer opgesloten in mijn eigen ruimte, terwijl ik er altijd vrede mee had. Nu zoek ik de lucht die de zwaarte kan verdrijven. Lichte voetstappen op de gang en eenzaamheid roept voor even mijn naam. Mijn hoofd licht gebogen.

Onzichtbaar zijn in je eigen thuis. Wil ik wel zichtbaar zijn? Alle woorden zeggen die in mij opkomen. Mijn zegje doen terwijl iedereen luistert. De getallen zijn gegroeid en misschien heb ik nog groeipijn. Toch daag ik mezelf uit, met het gevaar op een grote mond terug. Iemand zonder ruggengraat. Geen engel en ook geen duivel. Enkel twee kaartjes.
Adrenaline om iets simpels als een lollig spelletje, drinken en eten totaal vergeten. Struikelen over je voeten door vermoeidheid en lachen wat je maar kan om de zwaarte te vergeten. Ik ben niet normaal. Wat ben ik dan wel?

Wat gaat er nog komen? De morgen zal gewoon hetzelfde zijn. Nog steeds de dalen en de pieken, waar ik tegenaan kijk. Wanneer de een de ander volgt, blijft onzeker.
Je loopt rustig voort en probeert de scherpe randjes te omarmen. Je wil ze het liefst opvullen met goud en in de vitrine zetten om ze te kunnen bezichtigen in het volle licht.
Stapje voor stapje. Als je het wil, moet je bij jezelf zijn. Even verdwijnen om daarna terug te komen. Wie zal me missen?