Diep vanbinnen

De klok tikt door

Het werd weer eens tijd voor een kortverhaal (: Hopelijk is het wat.

Hoeveel dagen is het geleden dat hij zich zoals zichzelf heeft gevoeld? Hij loopt al dagen rond in een soort nevel. Alles gaat vanzelf, alles gaat zoals het altijd gaat.

Hij stapt op de fiets, precies op het goede moment om net niet te laat te zijn. Hij volgt zijn lessen. Hij maakt aantekeningen, hij schrijft blaadjes vol waardoor zijn handen pijn doen wanneer hij op de fiets naar huis springt. Thuis maakt hij zijn huiswerk. Met kleine pauzes. Hij staart naar buiten als hij twintig minuten bezig geweest is. Hij ziet hoe de natuur elke dag een beetje verandert en hij zucht, waarna hij verder werkt.
Hij leert tot het avond eten en nadat hij de hond heeft uitgelaten. Daarna leest hij nog een paar bladzijdes in Brave New World, om toch even ergens anders te zijn, ook al is het daar niet heel veel beter.
Dan belt zijn beste vriendin, zodat ze hem weer het een en ander kan vertellen wat ze die dag heeft meegemaakt. Hij stelt vragen, en zij vertelt.
De volgende dag begint het weer van voor af aan. Hij schrijft en stelt geen vragen. Hij beweegt, maar het lijkt net alsof hij stil blijft staan. Dan zit hij 's avonds weer aan zijn bureau, poetst hij zijn tanden en maakt hij zich klaar om te gaan slapen. Hij leest een paar bladzijdes en ervaart een gevoel van déjà vu, zoals bijna elke dag.
Het is steeds weer hetzelfde liedje. Dezelfde dagelijkse routine. Een cirkel die geen einde heeft.

Maar is dit hoe het altijd zal gaan? vraagt hij zichzelf af. Hij hoopt dat er een dag komt dat het anders voelt. Dat hij zich vrijer kan bewegen. Dat hij zichzelf kan zijn. Dat hij zijn mond durft open te doen. Dat híj degene is die een keer vertelt en dat zijn vriendin luistert.
Zodat hij haar kan vertellen over zijn gedachtes over de wereld van vandaag.
Dat hij kan praten over hoeveel Brave New World nog verschilt met vandaag de dag.
Hij wil vertellen over zijn dromen en zijn wensen, over zijn angsten die steeds vanuit het donker naar hem lonken. Ze verleiden hem in hen te geloven en hij duwt ze elke keer weg. Steeds wordt het pijnlijker en het gaat niet zonder slag of stoot. Zal praten het makkelijker maken? Bijna automatisch schudt hij zijn hoofd, maar dan bedenkt hij zich. Een gedachte komt in hem op. Waarom dan zou ik mijn angsten moeten verstoppen? Waarom dan zou ik het voor mezelf moeten houden?

Op een dag besluit hij zijn routine te veranderen en dat blijkt geen gemakkelijke keuze te zijn. Bijna alles doet hij als vanzelf. Hij herinnert zich eraan waarom hij het doet en wat hij wel moet - wil gaan doen. Hij haalt diep adem en stelt een vraag in de klas. Hij had niet eens doorgehad dat hij het niet snapte. Nu pas besefte hij hoe brandend de vraag was geweest.
Hij voegt zich in de gesprekken van zijn vrienden en hij ziet hoe ze blikken uitwisselen. Hij probeert zich er niets van aan te trekken en vertelt en vertelt. Wanneer ze vragen hoe de open dag was, antwoordt hij niet met één woord en niet met duizenden, maar met net genoeg om zijn grens te verleggen.
Hij fietst naar huis, maar neemt een andere route. Hij probeert van het uitzicht te genieten. En ja, elke dag gaat dat steeds een beetje beter.
's Avonds besluit hij eens een ander boek te gaan lezen. Hij besluit juist het verleden in te duiken in plaats van in de toekomst.

Wanneer hij zijn licht uitdoet en terugdenkt aan de dag, voelt hij zich beter dan een aantal dagen geleden.
Hij denkt aan de veranderingen, die moeilijk waren. Hij heeft hoe dan ook doorgezet. Hij heeft meer van zichzelf laten horen.
Híj is aan het veranderen... Hij weet nog niet hoe hij daarover denkt. Dat is iets voor later.
Wel weet hij dat wat hij doet, op de een of andere manier wel goed voelt.
Het voelt helemaal niet alsof hij zoveel heeft veranderd. Hij wordt er alleen aan herinnerd door iemand anders. Wanneer zijn vrienden vertellen dat ze het fijn vinden dat hij hun dingen vertelt, wanneer zijn ouders hem zeggen dat ze het fijn vinden dat hij met een glimlach, hoe klein ook, aan tafel zit. 
Elke dag een kleine stap. Of het de goede richting is, wordt nog duidelijk. Het maakt zijn dagen in ieder geval iets draaglijker. Het is alweer even geleden dat hij voor het laatst een déjà vu had.

Het is raar dat het zo heeft gewerkt, denkt hij. Dat zoiets kleins verschil kan maken.
Hij dacht alleen aan grote stappen, aan grote dingen. Niet aan die pietepeuterige, die je nauwelijks opmerkt. Hij heeft weleens dagen dat het lijkt alsof hij weer terug bij af is. Dan komt hij nauwelijks zijn bed nog uit en kan hij niet meer van de natuur genieten. Dan staart hij maar in de leegte zonder iets te zien, zonder een woord te zeggen.
Dan probeert hij het de volgende dag opnieuw en waneer het weer niet gaat, doet hij het nog een keer.

Op een keer, wanneer hij op het punt staat om te gaan slapen, denkt hij terug naar de dag waarop het begon. De dag waarop hij zichzelf betrapte. Die kleine veranderingen blijken toch effect te hebben, want uiteindelijk hebben ze hem veranderd. Zijn routine, zijn dag, zijn gedachtes, zichzelf.
Het verbaast hem. Tegelijkertijd tikt de klok gewoon door en blijft een cirkel bestaan. Zo snel zal deze nog niet veranderen. Die andere echter, heeft hij veranderd. Stap voor stap is hij te werk gegaan en dat zal hij zich nog lang blijven herinneren.